Σ'
άρεσε πάντα να καπνίζεις και να κλαις
για ξένα βάσανα, για ξενές αμαρτίες
σκίες να βλέπεις στα χαρτιά σου απατηλές
και στον καφέ τους ερωτές σου τραυματίες,
τραυματίες.
Είσαι μια κόρα που δεν έφτασε κανείς
που μόνο σε
ένα μυθιστό ρήμα υπάρχει
μοιάζεις μ' ανάμνηση μιας νύχτας μακρύνης
για ένα τίποτα πικρή χαμένη μάχη
σ' άρεσε πάντα το σκοτάδι της σκηνής
και λόγια του έρωτα να λες πάντα μονάχη.
Πότε δεν ήξερα τι θα θέλες να πεις
πόσα πολλά είχες κρυφά, πόσα κρυμμένα
χάνωσου μέσα στα τοπία της σιωπής
σε μια νομίχνη με ταξίδια μεθυσμένα,
μεθυσμένα.
Είσαι μια κόρα που δεν έφτασε κανείς
που μόνο σε ένα μυθιστό ρήμα υπάρχει
μοιάζεις μ' ανάμνηση μιας νύχτας μακρύνης
για ένα τίποτα πικρή χαμένη μάχη
σ' άρεσε πάντα το σκοτάδι της σκηνής
και λόγια του έρωτα να λες πάντα μονάχη.
Για ένα τίποτα πικρή χαμένη μάχη σ' άρεσε πάντα το σκοτάδι της σκηνής
και λόγια του έρωτα να λες πάντα μονάχη.