Έγινα η παράνομη ρουτίνα σου,
ο φοβός και η γκρίνια σου,
κάθε φορά,
κάθε φορά που είχα πει να σου μιλήσω,
έλεγα κρίμα μια πληγή τέτοια να κλείσω κάθε φορά,
κάθε φορά σε περιμένω,
την αυταπάντη σου γκρεμίζω και επιμένω,
με ένα χαμόγελο να λέω καληνύχτα,
είσαι η αράχνη μα σου πλέκω εγώ τα δίχτυα
κάθε φορά.
Και έγινα η χειροτέρια ανήφορα σου,
που μέτραγες τη φόρα σου
κάθε φορά,
κάθε φορά που πάνω μου έψαχνες για λάθος,
τον εαυτό σου ανακάλυπτες το βαθός,
κάθε φορά.
Κάθε φορά σε περιμένω,
την αυταπάντη σου γκρεμίζω και επιμένω,
με ένα χαμόγελο να λέω καληνύχτα,
είσαι η αράχνη μα σου πλέκω εγώ τα δίχτυα
κάθε φορά.
Κάθε φορά που πάνω μου έψαχνες για λάθος,
τον εαυτό σου ανακάλυπτες το βαθός,
κάθε φορά.
Κάθε φορά σε περιμένω, την αυταπάντη σου
γκρεμίζω και επιμένω,
με ένα
χαμόγελο να λέω καληνύχτα,