Με προσπέρασε το λεωφορείο,
πάλι απομείνα μόνη στο κρύο.
Τι κι αν πρόσμενα τόσο στη στάση,
με έχεις πάντα κι εσύ προσπεράσει,
έτσι είναι η τύχη γραμμένη,
η πασχέντζα ετούτη δε βγαίνει.
Πάντα το χρώμα μου ήταν το κρύζο,
πίσω απ' το τζάνι ετούτο δακρύζω,
νιώσε επιτέλους πόσο σε θέλω
και σε περιμένω, ναι σε περιμένω.
Πάντα το χρώμα μου ήταν το κρύζο,
όσο κουράστηκα λάθος να ελπίζω,
δες με για λίγο μόνη πως μένω και σε περιμένω,
ναι σε περιμένω.
Αχ να το ξέρες πόσο πονάω,
κοιτάξε με κρυφά σ' αγαπάω,
μα δεν μπήκες ποτέ στο γραφείο,
τόσα χρόνια,
εφτά μισή δύο,
έτσι είναι η τύχη γραμμένη,
η πασχέντζα ετούτη δε βγαίνει.
Πάντα το χρώμα μου ήταν το κρύζο,
πίσω απ' το τζάνι ετούτο δακρύζω,
νιώσε επιτέλους πόσο σε θέλω και σε περιμένω,
ναι σε περιμένω.
Πάντα το χρώμα μου ήταν το κρύζο,
όσο κουράστηκα λάθος να ελπίζω,
δες με για λίγο μόνη πως μένω και σε περιμένω,
ναι σε περιμένω.