Και ερχόνται μέρες που νιώθω πως δεν έχω τίποτα να δώσω
ψάχνω τρόπο να με βρω και να με ξεκλειδώσω
κι όσο με βρίσκω άλλο τόσο πιστεύω πως είμαι
ένα βήμα πιο κοντά στο να τα ξανασκατώσω
γι' αυτό πες μου μου χαθήκανε φίλοι και γνωστοί
πάντα θα είναι μακρύ αυτή που αγαπάς πιο πολύ
κυνέκα νόνας κάθε που έρχεται ή φεύγει χειμώνας
στα Σαββατόβραδα του δωματίου μου να με θαμώνας
μόνιμος χαρακτήρας κι άνθρωπος λίγο ανώριμος
για σένα λένε τόσοι πως μεγαλώσω απότομα
σταμάτα να παρασκέφτεσαι είναι σκότωμα
τι μου ζητάς συγγνώμη γαμώτο αφού μου γαμεί σε σκόπιμα
κι όσοι μας οδηγούν στο κενό δεν είναι αυτοί που νομίζουμε
απλά σα κάνουν μας φαίνονται γνώριμα
χαραμίζουμε τους εαυτούς μας για πρόσωπα
κι στις πράξεις μας αύριο κιόλας δεν θα βρίσκουμε νόημα
συγνώμα χάνωμα πολλούς κι από όλα κι από μένα ακόμα
έχτισαν να καταφύγει από λάθη δίχως σκόπο κι δρότα
η μέρα μου κυλάει, τη νύχτα είναι τα ζόρια
δεν θα σε βρεις ποτέ, άμα δεν σε χάσεις πρώτα
συγγνώμα χάνωμα πολλούς κι από όλα κι από μένα ακόμα
έχτισαν να καταφύγει από λάθη δίχως σκόπο κι δρότα
ξέρω κεφάλι, ποτέ δεν πήρα από λόγια
δεν θα με χάσω ποτέ, άμα δεν τον κρεμίσω πρώτα
ψάχνω ανθρώπους να αγαπήσω,
ψάχνω δρόμους να βαδίσω
ψάχνω τρόπους να εξηγήσω ότι απλά είμαι εγώ
ψάχνω να μ' αποδείξω αν κάνω κάτι σωστό
αν έχω κάτι για να ελπίζω, κάτι να προσπαθώ
αν έχω βάλει σε μια τάξη, τα θέλω μου
κι άμα τα θέλω μου χωρούν κάπου στο μέλλον μου
ψάχνω το φως, τη γνώση, κάτι που θα με νιώσει
κάτι που θα μου δώσει πίσω όσα του έχω δώσει
ψάχνω μέρη να γνωρίσω,
αν κάτι γνωρίζω είναι πως δε θα είμαι πως τώρα και από λίγο καιρό εδώ
ψάχνω όσα περισσότερα προλάβω να δω
σα περισσότερα ζήσω, σα περισσότερα πω
ψάχνω απ' τους που έχω κόψει,
τελευταία είναι πολύ
και να δοκιμάμαι αν φταίω εγώ ή αυτοί που έχουν χάθει
ψάχνω να βρω τι μου άξιζε, τι με γεμίζει η ζωή
τι μου θυμίζει όλα αυτά που πια έχουν ξεχαστεί
σύγχρονα χάνομαι από όλους κι απ' όλα κι από μένα ακόμα
έχτισα να καταφύγω από λάθη δίχως σκόπω κι δρότα
η μέρα μου κυλάει, τη νύχτα είναι τα ζόρια
δε θα σε βρεις ποτέ, άμα θα σε χάσεις πρώτα
σύγχρονα χάνομαι από όλους κι απ' όλα κι από μένα
ακόμα έχτισα να καταφύγω από λάθη δίχως σκόπω κι δρότα
ξέρω κεφάλι,
ποτέ δεν πήρα από λόγια δε θα με χάσω ποτέ,
άμα δε τον γκρεμίσω πρώτα
κι από ανάγκη,
ανοίγω το τετράδιο που έγραφα και λυπάμαι
πραγματικά τις μέρες μόνος μου που έκανα σχέδια
κι απέτυχα ολόκληρο την καοσά και αν έλεγα δεν
είμαι ούτε σταύτης ακάνει κοντά η πάθα μπω σε σειρά
θα πίσω πίσω τα κομπάι πάθα,
πιάσω μια δουλειά για να τα φέρω κάπως βόλτα
υπάς τη μάνα μου που τραβάγε ζόρια,
μην άγχωθεί θα μπω σε μια τάξη επιτέλους
και θα βγάλω τη σχολή,
η πάθα κάνω μουσική και δεν πειράζει
δεν με νοιάζει να βγάλω κάτι απλά να μου βγαίνει τα χτήμα
αναβώ φωτιά και όλα σταχτικά,
θε μου προσπάθεια διαλύω και κάνω
στην άκρη υποσχέσεις που δεν κράτησα
φίλοι που έβαζα χέρι στη φωτιά μα την πάτησα
ψάχνω την αγάπη που τους χάρισα,
ψάχνω τον χρόνο που σπατάλησα
ζαλισμένος με σε ποτήρια άχρηστα να φέρουν πίσω σαν παράδεισα
συγγνώ χάνομαι από λούς κι από όλα κι από μένα ακόμα
έχτισα να καταφύγω από λάθος δίχως κόπο κυδρότα
η μέρα μου κυλάει, τη νύχτα είναι τα ζόρια
δεν θα σε βρεις ποτέ, άμα πες εχάσεις πρώτα
συγγνώ χάνομαι από λούς κι από όλα κι από μένα ακόμα
έχτισα να καταφύγω από λάθος δίχως κόπο κυδρότα
ξέρω κεφάλι, ποτέ δεν πήρα από λόγια
δεν θα με χάσω ποτέ, άμα δεν τον κρεμίσω πρώτα