อ่าวเห็นมัดสี สีสมอดมานิ่งนอน
ที่นาสารา ประสงสักประพังเผอเผิด
ดังใครมาชื่อเอิด เอาดวงชีวา
เสียดายนุษย์สุดสุดา หะนิดจา
ว่าแสนเจ้าดาย
สําคัญแม่มัดสี
มาสินชีวิต
ลงวางไว้ ประคองกร เน็ก
เน็ก
เน็ก เน็ก เน็ก เน็ก
ขึ้นช้อนกายมัดสีผู้สาย
สวาสวง
ว่ายกเสียดนางนําวางบนต่าง
แล้วพิษสะพัก
แม่พุ่งพวงว่างามดังจัน เน็ก
เน็ก
เน็ก
เน็ก เน็ก เน็ก
บุรรลวง เน็ก ก็มารอยรวง ให้เรือนลอย
ว่าโอ้โห มัดสี
แม่ยอดสอย เนิด ปังดูหน้า
พิษสักหน่อย
หมอบชมอย
มาลอยเรือน เน็ก ก็นับแต่วันบันพระชา
นับมาง
ได้เจ็ดเดือน ไม่เคยต้องกาย
แม่งามือน แม่มัดสี แม่เพื่อน โพทยาน
สงสารองค์
อุสงยชตกรรม สลดหน้าสงสาร
พลางยกเสียน
อยู่ป่าปาน ประทักษ์ทาน
บนพระพราว
สมอยเมือน แม่เพื่อนยักษ์
ต่างแต่จาก
บุรีเรามาอยู่เข้า ปด
สิงคอนเขา ภูมิลํานาว แนวพนา มาทิ้งโชคไว้ นั้นแต่ชื่อ พีนิริ อยู่เอกา
ต้องอ่างวาง วาดวา
จะมาตาย
ในข้าว ที่ มี การรายายายายายายายายายายายายายายายายา��
เจ้าวงปด
ทิ้งหลาบยด
หามีไหม
เจ้าสลบ
นิ่งลงไป
นึกว่าตาย
แม้มัดสี จะทําอะไร เรา โปรเศษ
มัดสีสามเฉย และต้องมามุ้ย เป็นพี่
เพื่อนสักคน ก็หาไม่มี ถ้าขาดมัดสี จะขอลาตาย