Γυναίκα, απ' τον παράδεισο φευγάτη,γυναίκα που τα φαύλα της ζωής ορίζεις,μη μπολεμάς, μη μάχεσαι το δρόμο που τραβάω,γιατί η καρδιά καλά το ξέρει,πως το γιατάκι του σατανά φωλιάζειςκαι ψάχνεις την ώρα την αδύνατη για να ζυγώσεις,μα εγώ μόνο το χρέος υπηρετώκαι ενός Θεού κελεύσματα μονάχα προσκυνάωκι αν η καρδιά μου μοναχά μιαν άνοιξη υποθύσει,αυτήν μονάχα εκείνος που συγχωρά μαγδαλινέςμπορεί να μου τη φέρει.Εσύ στάσεις ήδη να ζητάς στην ιστορία,να σ' αγκαλιάζει τρυπιό ράσο κι ουρανός,κι εγώ να σέρνω τη ζωή στην αμαρτία,σε ένα παράδεισο που δείχνει μακρινό,τη μωρό μου.Εσύ να ψάχνεις αλλούς κόσμους για παλάτια,να μπαίνεις μέσα στου ραγιά της προσευχές,κι εγώ τον έμαθα,Με ρωτά να πνίγω μες στα μάτιαγιατί δε θέλησες ποτέ σου να με θες.Φεγγάρι ανάρμογο αξιό θα μείνειςσε ξένους ουρανούς να ξεχαστείτα λόγια και τα μάτια της καλύπηςτις βήτες της καλιάς και της σιωπής.Φεγγάρι ανάρμογο αξιό θα μείνωσε ξένους ουρανούς να ξεχαστείςτα λόγια και τα μάτια σου θα λύνωτις νύχτες της καρδιάς και της σιωπής.Εσύ να ανάβεις στον παράδεισο καντήλικι απ' τα χρυσόβουλα να βγάζεις ως ανάκι εγώ να γίνω με ολόκληρη δυο χείληγια να σου πω πως δε με λένε σατανά.Εγώ να ξέρω πως ποτέ δε θα μ' αγγίξειςκι εσύ να ξέρεις πως ποτέ δε θα σε βρωθα με μια πόρτα που ποτέ σουδε θα νύξειςθα σε ποτάμι που θα τρέχεικαι νερό.Τα κρίματα που ψάχνουν αμαρτίαδεν ξέρω μόνο πάτια να τα βρωεμένα η ζωή μου είναι αιτίαγιαν κάθινο στεφάνι και σταυρό.Γιαν κάθινο στεφάνικαι σταυρό.