Γυναίκα, τέρις τ' αντριωμένου τον αγώνα, που δεν ξέρεις μόνο του Ισαΐα να χορεύεις το χορό, μα και τον άγριο εκείνο του ζαλόγκου.
Γυναίκα, στο πλάι που στέκεσαι του θεριστή και του ξωμάχου ισότιμα.
Γυναίκα, μάνα κι αδελφοί, όπου το μάτι μου κι αν ρίξω, από το παραγόνι ίσα με την άκρια της ιστορίας, θα σε βρω όπως τη γη να με γεννάς και να με παίρνεις,
σαν τη ζωή να σε γλυκιά κι από το θάνατο πιο δυνατή να στέκεις και να τον νικάς.
Γυναίκα, μάνα κι αδελφοί, όπου το μάτι μου κι αν ρίξω, από το παραγόνι ίσα με την άκρια της ιστορίας, θα σε βρω όπως τη γη να με γεννάς και να με παίρνεις,
σαν τη ζωή να σε γλυκιά κι από το θάνατο πιο δυνατή να στέκεις και να τον νικάς.
Γυναίκα, μάνα κι αδελφοί, όπου το μάτι μου κι αν ρίξω, από το θάνατο πιο δυνατή να στέκεις και να τον νικάς.
Γυναίκα, μάνα κι αδελφοί, όπου το μάτι μου κι αν ρίξω, από το παραγόνι ίσα με την άκρια της ιστορίας, θα σε βρω όπως τη γη να με με παίρνεις και να τον νικάς.
Μαν κομμάτι φωτιά κι αγάπη, στις ιστορίας αγκαλιά το μονοπάτι.
Μαν το Θεοδόρα, Μπουμπουλίνα, λύση στράτη, φωτιά κι αγάπη.
Μαν κομμάτι φωτιά κι αγάπη, στις ιστορίας αγκαλιά το μονοπάτι.
Σαν δύο καρδιές, ένα κορμί για τη ζωή.
Σαν δύο καρδιές, την αφορμή που σταματάνε να χτυπάνε αν τις χωρίζεις.
Άστερα στον ίδιο ουρανό που θα σβηστούνε και τα δυο, μονάχα το ένα νους βηστό αν θα τα αφήσεις.
Μαν κομμάτι φωτιά κι αγάπη.
Σαν δύο καρδιές, ένα κορμί για τη ζωή.
Σαν δύο καρδιές, ένα κορμί για τη ζωή.
*
*
*
*
*