Η καλύψω μου έκρυψε για πάντα την ηθάκη
Προσπάθησε και με πείσε σχεδόν πως δεν υπάρχει
Μα εσύ είσαι εκεί κι αυτό μου αρκεί
Να ταξιδέψω ως του κόσμου αυτού την ακρή
Για σένα πέθανα στου έρωτα τη μάχη
Για σένα δέθηκα σε εκείνο το κατάρτι
Γύρισα τη γη
και κάθε μου πληγή
Πήξη δα έκανα και προς εσένα χάρτη
Τον άντρα μου σαν τον πολύτροπο τραγούδα μου
Που πλήθος διάβηκε τόπους
Αφού πάτησε του έρωτα το κάστρο το άγιο
Και πολυντίες πολλές εγνώρισε
Πολλών βουλές ανθρώπων
Τα τέρμονη τυράννια η τράβηξε στα πέλαγα η καρδιά του
Και σωθεί κι αυτός παλεύοντας και να δει τη μέρα του γυρίσμου
Τα χρόνια περνάνε ο ήλιος κάθε μέρα λάμπει αλλά με μαγεύει λιγότερο
Το σώμα της μου δώσε μα δεν το πόθησα κι ας ήτανε το ομορφότερο
Η θάλασσα μόνο κατάλαβε τι πνίγα μέσα μου τόσο καιρό
Και απ' τα μάτια μου στάζει αλμύρα της κάθε πρωί που ξυπνώ
Και ο πόνος θερίζω σφού να κοιμηθώ
Και εκείνη ζητά ξανά να της δοθώ
Θεά μου και νύμφη μου και καλυψώ
Μου λέει μην είναι εδώ και θα σου
τραγουδώ Θα σε φροντίζω και θα σ' αγαπώ
Το κουρασμένο κορμί σου από τις κακουχίες θα κάνω αιώνιο εγώ
Μα ξέρω πως βλέπει πως δεν το μπορώ Μου λέει
είσαι ελεύθερος δεν θα εμποδίσω τον όστο σου εγώ
Κι όμως αν ήξερες λέει ποια πάθη Μήρα να πάθεις το πλοίο σου γράφει
Προ του πατήσεις το χώμα σου το πατρικό
Θα σκεφτόσουν διπλά το να φύγεις και ω
Πόθος θα έμενε μαρμαρωμένο σαν άγαλμα για μια γυναίκα που
αξιοζήλευτο δεν έχει τίποτα και δεν αρμόζει μαζί της καν να συγκριθώ
Ξεφτισμένη μου πριξίδα τα κύματα παλεύω απ'
τη σανίδα ζευγική κοβάρις πονδύστη στιγγά
Χάρισμα του ουσίθακι να το σπείς
Ξεφτισμένη μου πριξίδα της επιστροφής στον δρόμο βρήκα
Καμιά ηθάκη δεν μου αρκεί γιατί το σώμα σου είναι η μόνη μου πατρίδα
Αγαπημένοι μου νύμφοι με περιμένουν στο σπίτι
Μ' όσα μου έχει γραμμένα η λάχη εσύ δεν είναι λόγος για λύπη
Μόναχα εκείνη μου λύπη και ενώ η ομορφιά σου να κλέψει
Μπορεί την καρδιά κάθε άντρα στο διάβασο αν το θέλεις
Εγώ τη δικιά μου καρδιά έχω χάρισει,
μη συγκριθείς δεν σου αξίζει
Αυτή είναι εθνική και σε αθάνατη στον χρόνο αγέραστη
Εκείνη είναι περαστική από τον κόσμο αυτό,
αλλά εκκλωθώ
Έτσι το ήθελε το νήμα που ήθελε να νοσταλγώ
Να γυρίσω στη γη που γεννήθηκα για να γέρασω με αυτή που αγαπώ
Σ' εκείνα τα βράχια και αυτή την πανσέλινο για να τ' αγκώ να τη βρω
Κι αν ο άνθρωπος θέλει να μου κοψει το νήμα μου σε κάποιο κύμα
Ξεφτισμένη μου πριξίδα
Τα κύματα παλεύω απ' τη σανίδα
Ζήτη και η κοβάρη σπονδίστη στιγγά
Χάρισμα του συθάκι να το σπείς
Ξεφτισμένη μου πριξίδα Της επιστροφής στον δρόμο βρήκα
Καμιά ηθάκη δεν μου αρκεί γιατί το σώμα σου είναι η μόνη μου πατρίδα