Όσοι σ' αγαπάνε,
σε χαϊδεύουν απ' αλλά να μη σε σπάσουνε
κι αυτό κρύβω τη χαρά μου
μη τη δουνε και μου τη μαθιάσουνε
Σε ήθελα τόσο
και πριν το τελειώσω
δεν παραδεχτείτες πως έφταιγες
Μας γελευάν όλοι
και χαμογελώντας πως μας μαθιάσανε μου έλεγες
Δεν ήσουν γραφτό μου και γι' αυτό
καλό μου δεν σε χαιρέτησα όταν έφευγες
Μα όσο χαρούσες για έναν μωρό μου γεννούν ιδέες δυσιδέμονες
Δεν κοίτα με την παλάμη την ελπίδα να αλλάξω το ρυζικό μου
Το'χα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως
θα σε γνωρίσω και στη ζωή μου θα πεις
Μα μάλλον ήξερες καλύτερα ποιο είναι το καλό μου
Πάνω που είπα πως σε κέρδισα,
σε χάσα για τους λόγους δεν έμαθα
Και μείνα με να φυλακτώ περασμένος
στον καρπό παγκέρος μα δεν σε ξέχασα
Κι είσαι ακόμα εδώ με τον τρόπο σου,
τι κι αν πλέον είσαι στον κόσμο
Ζουκεί τα επόδια,
χίλια τον κόσμο όλο να γυρνούσαν σε σένα θα έπαισες τρεπαλήθεια
Ρίξαμε το φταίξιμο στο φθόνο και στο μάτ,
άρα ακόμα υπάρχει κάτι,
αλλά κάτι μας δεν ιδέμενοι μόνα
χαϊπήκρια έτσι απλά δεν περνάει η αγάπη
Όσοι σε αγαπάνε,
σε χαϊδεύουν απ'αλλά να μη σε σπάσουνε κι αυτό κρύβω τη χαρά μου,
μη τη δουνε και μου τη μαθιάσουνε
Σε τι θέλα πρόσω, κι όμοιο το τελειώσω,
δεν παραδεχτήκες πως έφταιχες
Μας συλλεβάν όλοι,
και χαμογελώντας, πως μας μαθαίσανε μου έλεγες
Δεν ήσουν γραφτό μου,
και για το καλό μου,
δεν σε χαιρέτησα όταν έφευγες
Μας οργανούσουν,
που δεν μας μολώνουν,
γεννούν οι δες, δυσυδρεμονές
Μπου και μπου με πιάνω στα κρυφά,
να σκαλίζω τις πλήγες μου για να έχω γράπτα
Δεν θα με θυμάσαι δυο χειμώνες μετά,
κι ας μιλάμε καθημερινά
Έχω κρατήσει ένα περιβέρειο στο
σιρτάρι για να το δώσω μονάχα σε σένα,
σαν καμιά άλλη
Οι σκέψεις φωνάνε σε ένα γεμάτο κεφάλι,
μα παραμένει στο φως μου σαν φεγγάρι
Είμαι στο σκοτάδι κι είμαι συνειδηταδομένος με σένα,
μα κάνω λάθου κι πονάνε και σένα τα γαμήμενα
Πάσω το γράφο για να λύω βασικά τα σκέφτομαι σχολαστικά μου,
μιλάω επιχειρητικά και δεν είσαι κρεμμένος για αντικλείδη
Κι ό,τι γράφω εδώ θα το πιάσουνε λίγοι,
εγώ μεγάλωσα σαν λύκος και παρήσακτος,
αλλά ποτέ μα ποτέ δεν ήμουν αφίδι
Κι όποια έχω ερωτευτεί,
στο τέλος είδα κι αυτή,
πως στην καρδιά μου τσαλαπάτησε
Και
τι έμαθα στη φυγή,
γιατί φοβάμαι πολύ,
για όποια λέει πως μ' αγάπησε
Ξέρεις θέλα τόσο,
πιο πριν το τελειώσω,
δεν παραδεύτηκες πως έφταιγες
Μας συλλεβάνε όλοι,
και χαμογελώντας, πως μας μάθιασανε μου έλεγες
Δεν ήσουν γραφτό μου,
και δίπλα ο καλό μου,
δεν σε χαιρετίσα όταν έφευγες
Μας σοβαρούν,
δεν μας μωρούν,
γεννούν οι δες τις δαίμονες