Συγχαράς
Απόψε ξενυχτισα πάλι
Τα μάτια μου είναι κόκκινα
Δαλάδι μονανθρώπινα
Άδεια σαν ξανά το βουκόρι
Και φαγώματος σ' έναν μπάθο
Κι όλα όσα ακούζε εδώ
Όλα όσα είμαι εγώ
Σ' έναν συνεφό με μια ηλιαχνίδα τα τραβάω
Και φόβο σαν να σου πω
Είχα πει πως θα ξυπνήσω να ζήσω
Εδώ και καιρό
Με βρίσκω ακρινά ψάχνω να βρω Έχω περάσει από λάθη,
έχω αλλάξει,
έχω μάθει
Δεν παίζω πια με το καθρέφτη μου κρυφτό Από δω
Που έπιασα πάτω πριν από δυο χρόνια είπα Ότι θα αλλάξω σελίδα,
δρόμο θα βρω
Κι ήττην μουν στο εξωτερικό Ήτε στην Αθήνα είχα τα αδέρφια μου
Έπεσα εφτά φορές κι αυτοί με σήκωσαν οχτώ
Παιδίες στροφές, χαμένο μες στις γραμμές
Δεν έχουμε κάτι να πούμε, έχω κόψει επαφές
Δεν το'χω πει
Μα είναι ευλογία που σας λέω οικογένεια
Κι έχω ανθρώπους που ελπίζω να γεράσουμε μαζί
Απόψε ξενύχτησα πάλι
Τα μάτια μου είναι κόκκινα
Τα λάθη μου όλα ανθρώπινα
Άδειασα ξανά το μπουκάλι και
Μια γουλιά πίνω για τα λάνια μου
Γνωρίζω καλά το ποιος είναι πλάι μου
Αν ήσουν στο πλευρό μου το εκτίμησα λόγως
Κι αν μου την έφερες για μένα είσαι νεκρός κι είναι facts αυτά
Βήμα βήμα το πάω στην Αθήνα,
σταματάω ένα λεπτό να παρανάσα
Και μετά πάλι ορμάω,
δεν σε θέλω κοντά,
δεν σου μιλάω
Χάνομαι συχνά,
συγνώμη όταν δεν απαντάω,
νευροπόλο παιδί
Χάμω γελαστός με ψυχή,
βάζω το πι στην εξίσωση για την ορμή
Παλεύω δέκα βράδια σε ρύι,
πως γίνεται να ζω να πεθαίνομαι έχω δει
Βήματα βαριά,
ο αέρας με χτυπά,
τόσα κύματα την μέρα κι ας είμαι όλος στη στεριά
Σημάδια στην πλάτη μου από λάθη πολλά,
το μυαλό μακριά μα δεν την πατάω συχνά
Μέχρι την πάυση μπουσουλάω,
ηρεμία ζητώ μόνο στον ήρωα μου,
σ' αγαπάω γι' αυτό αμέσως ξυπνώ
Πιέζω όμως αντέχω,
αλλιώς δεν μπορώ,
κουράζομαι τόσο για να μπορώ να κοιμηθώ
Είπα θα τα γαμίσω όλα και ξεκίνησα,
ξυπνήσα,
και τότε ήταν που αγριέψα
Τα λέμε όταν περάσει η καταιγίδα,
θα δω τον ήλιο πριν να δω τα σύννεφα
Απόψε ξενύχτησα πάλι,
τα μάτια μου είναι κόκκινα,
τα λάθη πολλανθρώπινα
Άδεια σαν ξανά το μπουκάλι και φογόματός σαν αμάθω,
κι όλα όσα ακούς εδώ
Όλα όσα είμαι εγώ,
σε έναν σύννεφο με μια ηλιακτή δεν τα γράφω
Είχα όνειρα πολλά από τόσο στά,
ίσως άφησα τα μισά κι έχουν αλλάξει αρκετά
Από τότε στη ζωή μου,
αλλά το μεγαλύτερο απ' όλα βλέπω τώρα
να παίρνει μπροστά μου σάχλα και ωστά
Α,
μαλάκα χαμογέλα,
κοίταξε λίγο τι χτίσαμε,
δυο χρόνια φτύσαμε,
μα και κρατάω στον συρτάρι όσα ζήσαμε
αδερφέ μου,
κανείς δεν θα μας τα πάρει,
από ένα μισό άδειο μπάμψε να κατάμε στον κακάρι
Είπα φέτος μόνο νίκες,
δεν περιμένω λεπτό,
είχα χρόνια ήρεμος να κοιμηθώ
Μη φοβάσαι,
όσο θα'μαστε μαζί θα'μαστε εντάξει,
ορκίστηκα πως θα τα καταφέρουμε,
θυμάσαι
Απόψε ξενύχτησα φόλοι,
τα μάτια μου είναι κόκκινα,
τα λάθη πολλανθρώπινα
Ξάξαμε το μπουκάλι και φαγώμα τόσο να μάθω
Και όλα όσα ακούς εδώ,
όλα όσα είμαι εγώ
Σε έναν σύννεφο με μια ηλιαχτήδα τα γράφω