Πριν γίνει ο καφές του πατέρα
Με τη σήμα μάνα μπω στο σχολείκο
Τα γύρισα κλείσα την καφετιέρα
Όμως ο καφές ακόμα ήταν εδώ
Θα μεγαλώσουμε όλοι κάπως
Μετά θα επαναλάβουμε το λάθος
Θα μετανιώσουμε πριν μπούμε μες στο μνήμα
Βγήκαμε σπασμένοι από τα σπασμένα μας σπίτια
Πάθυμενοι μόνοι μέσα στη γειτονιά
Δεν μάθαμε εύκολα πως να βεθούμε ξανά
Οι σχέσεις δεν γιατρεύοντος ο χρόνος πέρνα
Βγήκαμε σπασμένοι από τα σπασμένα μας σπίτια
Ίσως δεν ακιάν, όλα είναι όπως παλιά
Ίσως τέτοια πάθουν τα δικά μας παιδιά
Αυτό είναι για σους έχουν μεγαλώσει στράβα
Μέσα στα σπασμένα μας σπίτια
Και ξέρω είναι περίεργα τα πράγματα
Εξω έχει παγωνιά,
μα είναι πιο κρύα στο διαμερισμά
Το χάραμα,
όταν νιώθεις πως ίσως δεν σ' αγαπάει πια
Η μάνα σου έλεγε πως είσαι παιδί μάλαμα
Μα μεγαλώνεις και η συμπεριφορά της δεν στο λέει πια
Λες και το φαντασμά της πια σε μεγαλώνει
Και ο μπαμπάς σου για το τίποτα θυμώνει
Κι αν δεν ξεσπάσει πάνω σας που θα ξαλαφρώνει
Ξέρω τα ποιο πάλι μάλλον αφού βγήκε
Του αρέσει να κατηγορεί εσάς για τη ζωή που δεν είχε
Κι εσύ δεν φταίσαι τίποτα που να ξέρεις
Οι δαίμονες καρτερού να τα ξαναπείτε
Κι αφού δεν θέλανε παιδί γιατί το κάνανε
Και γιατί μένουν μαζί άμα δεν ταιριάζουνε
Κι αφού δεν ξέρανε γιατί δεν πάνε να μάθουνε
Ποιο δρόμο να βρεις αν κι αυτοί το δικό τους χάνουνε
Πριν γίνει ο καφές του πατέρα
Με τη σήμα μάνα μπω στο σχολικό
Όταν γύρισα κλείσα την καφετιέρα
Όμως ο καφές ακόμα ήταν εδώ
Θα μεγαλώσουμε όλοι κάπως
Μετά θα επαναλάβουμε το λάθος
Θα μετανιώσουμε πριν μπούμε μες στο μνήμα
Φύγαμε σπασμένοι από τα σπασμένα μας σπίτια
Αφημένοι μόνοι μέσα στη γειτονιά
Δεν μάθαμε εύκολα πως να βεθούμε ξανά
Οι σχέσεις δεν γιατρεύουν τόσο χρόνους πέρνα
Φύγαμε σπασμένοι από τα σπασμένα μας σπίτια
Ίσως δεν αρκείαν όλα είναι όπως παλιά Ίσως τα ίδια
πάθουν τα δικά μας παιδιά Αυτό είναι για σους
έχουν μεγαλώσει στράβα Μέσα στα σπασμένα μας σπίτια
Και ξέρω είναι περίεργα τα πράγματα Στην πόλη
είναι όλοι ξένοι μα πονάει περισσότερο να μην
αναγνωρίζεις τους ανθρώπους που τα πρόσωπά τους ξέρεις
Πως θα σε αισθάνεις μια καρδιά παγωμένη
Αααα
Κι αν η μαμά είχε κουράγιο θα είχε φύγει
Μα αν βρίσκεις συντροφιά σ' άλλη αγκαλιά πως ας κρυφά
Ο μπαμπάς δεν θέλει να κάνει τα λάθη του μπαμπά του
Μαν δεν δείτονε αυτό του σε σένα δεν σου μιλά
Εγώ δεν έχω να σου πω πολλά για μένα
Μόνο πως η αντίδραση, αντίδραση για να μπορεί
Να μην σε καταλάβανε ποτέ στα αλήθεια
Αλλά είσαι σίγουρος πως τους έχεις καταλάβει εσύ
Εγώ μεγάλωσα με μια μητέρα μόνη,
ξεχασμένη απ' το θεό,
λες μου τις τρύπες να μπαλώνει
Κοιμνή μες του μικρού μου εαυτού,
λέγαν πως η ύπαρξή μου τον μπαμπά μου δεν αγχώνει
Αλλά δεν φαίνεται η προσπάθεια αυτού που χάνει,
κι ας ήταν εκεί όσο το χέρι του φτάνει
Κι εσύ αν δεν τους αγαπήσεις για αυτό που είναι,
με τι μούτρα θα πετύς απ' το παιδί σου να το κάνει
Πες μου πως θα σβήσουμε όλες τι σου λες από το θες μου,
πότι ερθώνεις λάθη που δεν έκανες ποτέ σου
Ακόμα στα ίδια, ακόμα στα ίδια
Φύγαμε σπασμένοι απ' τα σπασμένα μας σπίτια,
άθημενοι μόνοι μέσα στη γειτονιά
Δεν μάθαμε εύκολα πως να δεθούμε ξανά,
οι σχέσεις δεν γιατρεύοντ' όσο χρόνους πέρνα
Φύγαμε σπασμένοι απ' τα σπασμένα μας σπίτια,
ίσως δεν αρκεάνε όλα είναι όπως παλιά
Ίσως τέτοια πάθουν τα δικά μας παιδιά,
αυτό είναι για σους έχουν μεγαλώσει στράβα
Μέσα στα σπασμένα μας σπίτια