Ωπα,
το μυστικό μου το χειρότερο στόπα
πριν ελπίδες μου το βάλουν στα πόδια
κι αν τα έδωσες όλα δίπλα σήκω πλάι μου
στις τροφίδες μου, ωπα
έχω ξοδέψει τα πιο όμορφα χρόνια
με την ψυχή στο στόμα μ' αντέχω ακόμα
πνίγω ένα καημό σέρνο βήμα
έρχομαι στης μοναξιάς στο χορό και πάω, ωπα
πλέον μόνο το παρελθόν μας δένει
ανάθεμα, εμείς οι δύο ξένοι
τελικά τι μένει
η αγάπη γεννιέται ξασθενή και πεθαίνει
μα η ανάμνηση της ζει
σε πονάει, σε βαραίνει
πως προχωράς, πως αγαπάς ξανά
δεν φρότησες να μου μάθεις πριν να φύγεις παντοτινά
πως κι αν ανοίγεις τερά
πως μόνος καλύπτεις σκενά
πως συνηθίζεται του κρεβατιού η άβια μεριά
χειμώνας πάλι την πόρτα χτυπά
μα οι ελπίδες μου πια δεν με κρατούν αγκαλιά
χειμώνας πάλι και δεν παλεύεται με χέρια γυμνά
ποιος ξέρει τι θα μου φέρει αυτή τη φορά
ζω διπλάσια ψάχνοντας λίγο αέρα
ετόν 20 μόνο ζω θανάση μα κάθε μέρα
με πληγώνει το πιο κρύο σου καλημέρα
μα γεμίζει με μελάνη τη σκουριασμένη μου πένα
άσε με δεν με μάθανε να αγαπώ το νέα αυτό
μου το φτωχός της λέξης μου σκηνοβατώ
έξα πιάσε με και μην μ' αφήσεις μην μ' αφήσεις γιατί
αν φύγουν όλοι βγάλεις τόσο με παίξουν στις ήλθεις
έδωσα την πένα μου στην μούσα μου της λέω ρίσνε
και με κοιτά εδώ και μέρες με να βλέμω στα χαμένα
εδώ δεν τ' άθω καν καλά ούτε με μένα πως
περίμενες να αγαπήσω εσένα με τα χέρια μου δεμένα
όπα το μυστικό μου το χειρότερο στόπα
πριν ελπίδας μου το βάλουν στα πόδια
κι αν τα έδωσες όλα διπλά σήκω πλάι μου στις τροφίπες μου όπα
έχω ξοδέψει τα πιο όμορφα χρόνια με
την ψυχή στο στόμα μα τα έχω ακόμα
πνίγω ένα ταημό σέρνο βήμα αργώ στις μοναξιάς στο χορόκιπα όπα
μα βρειτε τάρτη
γιος του χειμώνα αφήνω πίσω πάντα ότι με πονά
σήκω να φύγουμε από δω η πόλη δε μας χωρά
γυρνάω χαμένος στην οπφόνο δε κοιμάμαι καλά κι
αυτή σε λύνει μαρροσταίνει ο χρόνος πια δε περνά
λευκό κράτσι μυρίζει ανάσα μου τσιγάρα φθινά
τις αμαρτίες μου θαυμίτσο κράτησε τσκαλά
ό,τι είχα μέσα μου ομολόγησα νεκρό στα σκαλιά
σε δύο διεσταλμένες κόρες μες το κέντρο αργά
δε με καταλαβες ποτέ που ξέσες εσύ απ' αυτά
μεγαλά λόγια λεγαμε τα λεγαμε όμως καλά
ίσως γυρίσεις πίσω για μια τελευταία φορά
η μοναξιά σκοτώνει πάντα πιο βασανιστικά
γυράζω λέξεις τόσο απλόχερα και γράφω ένα χειμώνα κόμμα
γεύση από χειμώνα να στα χείλη και πίκρα στο στόμα
πίνω από το δηλητήριο που με πότιζα χρόνια
και προστάτευω τη βασίλισσα μου ρίχνω πιονιά
γράφω το σήμερα για να τα ακούσεις αύριο
κλείσε το στόμα ή άνοιξε το τετράβιο
κλείσε την πόρτα και άνοιξε το παράθυρο
να δραπετεύσει ο νους και να χαθεί στο άπειρο
έχω συλλέξει σκέψεις που έκανα βραδιά
και έχω μαζέψει τους φίλους να τα κάνουμε κομμάτια
έχουμε βγει με τους φίλους για να γίνουμε κομμάτια
και να κάνουμε σκέψεις λίγο πριν κλείσω τα μάτια
όπα, το μυστικό μου το χειρότερο στόπα
πριν οι αλπίδες μου το βάλουν στα πόδια
κι αν τα έδωσες όλα διπλά σήκω πλάι μου
στις τροφίδες μου όπα
έχω ξοδέψει τα πιο όμορφα χρόνια
με την ψυχή στο στόμα μα αντέχω ακόμα
πνίγω ένα καημό σέρνο βήμα
αργώ στις μοναξιάς στο χώρο κοίτα όπα
το μυστικό μου το χειρότερο στόπα
πριν οι αλπίδες μου το βάλουν στα πόδια
κι αν τα έδωσες όλα διπλά σήκω πλάι μου στις τροφίδες μου όπα
έχω ξοδέψει τα πιο όμορφα χρόνια με
την ψυχή στο στόμα μα αντέχω ακόμα
πνίγω ένα καημό σέρνο βήμα αργώ στις μοναξιάς στο χώρο κοίτα όπα