Στο άδειο τετράδιο μου πάνω αφήνω μελάνι να στάξει
Στις χαρτινείς λίμνεις στον πάτο δυο στίχους μου έχω πετάξει
Απόψε το δεν ξημερώνει η μέρα δεν θέλει να αλλάξει
Στο νου μου τα δάση μονάχος δυο στίχους μου έχω ξεχάσει
Στη χαρτινή λίμνη εκεί που χορεύαν πάντοτε εκεί
Εκεί που όλα τα άσχημα όμορφα γίνονταν κατά απ' το φως της ελλήνης
Με ρίξε φύα του,
έρωτα η θύα,
έλα παραμάντησε επίμονα
Και καθώς έπεφτα μες στα νερά η χαρτιά
της θαύμασα λίγο και μετά πνίγηκα
Για ποιον θάνατο γλυκό μου μιλάς,
λάθη παρέλθοντας τραγουδάς
Μάτια γαλάς για λες πως άξιζε να λυποψυχάς
Θες να πεθάνεις για ένα αίμα σε ένα ρομάντζο μια χαμπένη ρεβάν
Σχανείς τα πάντα απόψε με μοιάς,
απ' ότι στον αυτό σου πως απόψε νικάς
Το κάνεις αυτό σήμερα πόνο,
ψάχνω ένα νόμο να πιαστώ
Πάνε σε λήθη,
λήθη αλήνη,
τον καλή τέχνη τσακίζεις
Το κάνεις αυτό σήμερα πόνο,
το χέρι δεν φαίνεται απ' το νερό
Βυθίζομαι κάτω δεν νιώθω παλμό,
η χάρτη λίμνη με κέρδισε
Τώρα το μέρος είναι που κατοίκω,
τώρα το μέρος είναι που κατοίκω
Ποια λόγια να σου πω τελευταία
Ποιος στίχος θα σου κάνει παρέα
Ποιο είναι το τελευταίο τραγούδι που θα έχει φυρώσει το χάσμα
Κι αν τελειώσανε για μας τα ωραία
Τα αισθήματα μας είναι αμοιβαία
Και ήθελα να σ' αφιερώσω της χάρτηνης λίμνης στο κίκνιο ασυλά
Και είναι λευκό το χαρτί και το στυλάβω ψεπάνα δεν γράφει
Το δίπλο τσακίζω στην άκρη,
ένα χάρτινο κίκνο έχω φτιάξει
Και έχω μια λίμνη με δάκρυ γεμάτη,
απ' τα βράδια που είχα ανάγκη
Μια ελπίδα κι ας ήτανε χάρτινη,
στο κίκνο παρέα να κάνει
Έζησα για χρόνια εδώ,
μου είναι γνώριμος αυτός ο τόπος
Μα τόσο άγνωστος ακόμα ο τρόπος,
με τον οποίο θα φύγει ο φόβος
Η εξορία μου δεν έχει κάγκελα,
ούτε και λίγια να με φυλακίσει
Έχει μονάχα κι αλλού σαν εμένα,
από τη θλίψη μας μόνο θα ζήσει
Και πάνε μήνες που κάνω προσπάθεια να βγω,
μα τα φτερά δεν βοηθάνε σ' αυτό
Κι όσοι περνούν απλά χαμογελάνε και φεύγουν
Το βουρκο που κατοικώ,
κάποιον ομάσαν βυθό των αμαρτιών
Και διχώς στην πυθώ προσπαθώ να τους πω πως εγώ εδώ δεν ανήκω
Και έκανα σπίτι τη λίμνη,
μια μικρή προσευχή για εκείνη
Εγγραφά όσο καιρό ήμουν απ' όν,
μήπως τον πόνο αυτό απαλήνει
Κάνε μαζί μου βουτιά στο βυθό,
για σένα εγώ θα σκοτώσω τα κτίνη
Πλάγια σε δίπλα μου πάνω στην κλίνη,
να φύγουν από το νου σου τα σμίνη
Ξέρω οι τύψεις σου γίναν πουλιά,
απ' τα κλουβιά τους τα ελευθερώνω
Ποια λόγια να σου πω τελευταία,
ποιος τίχος θα σου κάνει παρέα
Ποιο είναι το τελευταίο τραγούδι που θα έχει φυρώσει το χάσμα
Κι αν τελειώσανε για μας τα ωραία,
τα αισθήματα μας είναι αμοιβαία
Κι ήθελα να σ' αφιερώσω της Χάρτινης Λίμνης στο κυκνίο ασμά
Στον πάθος είναι άγχος μου,
δύο στίχους μου έχω ξεχάσει
Απόψε εδώ δεν ξημερώνει,
η μέρα δεν λέει να αλλάξει
Στης Χάρτινης Λίμνης στον πάτο,
δύο στίχους μου έχω ξεχάσει
Στο άδειο τετράδιο μου πάνω,
αφήνω μελάνι να στάξει