Μ'
αφήστες μόνο μου πάλι να τα βγάλω πέρα με αυτή την πάλη του εμείς
Χάσαμε πάλι εμείς στο παιχνίδι της ζωής
Θέλω τόσο πολύ να ξαναρθείς και να μου συστηθείς
Και να γυρίσω πλαντή όπως έκανες εσύ
και να μην φέρω ευθύνη για τις συνέπειες
Και πότε ήρθες,
πότε έφυγες,
δεν προλάβαμε να δούμε τα καλύτερα
Έφυγες λίγο νωρίτερα και μου λόγω δεν το περίμενα,
έχασες το σύντημα
Και μείνα μόνος εγώ να σ' αγαπώ, να προσπαθώ
Να κοιτώ ένα καινούργιο που λέω και μεγαλώνει,
μείναμε μόνοι,
μόνοι ξανά
Την τροπή σου δεν ξεπλένει μια συγνώμη
Τα μάτια σου είπαν πολλά,
τα λόγια στο στέρνο μου σαν μαχαιριά με χτύπουν στην καρδιά
Γράφω απόψε για όνειρα οδυνηρά,
τα μάτια σου είπαν πολλά
Οι λέξεις δουν μέσα στο μυαλό μου σαν λάθροι πιβάτες,
για όνειρα οδυνηρά,
γράφω απόψε για εφιάλτες
Και δεν νιώθω ερωτευμένος με το πόνο απόψε,
απ' την τραπούλα της ζωής μου είπα κόψε
Και κόψες,
δεν δίστασες,
πες μου πότε καμότο με συνήθισες
Στάσου,
μείνε για λίγο στο πλευρό μου,
κάν' απόψε ένα μυστικό σου μυστικό μου
Κι αν ξεχάσεις βάγκτου φωτιά να καεί,
μα πως ξεχάσες μέσα σε ένα πρωί
Στάσου,
η μουσική φώναζε στάσου,
όσο τείχους σε χτίζες να μην έρθω κοντά σου
Ίσως δεν πρέπει να ήμουν πιο απόμπος,
μα γρομματισμός είναι ο χειρότερος πόλεμος
Κι οι σκηνοθέτες έχουν ρίξει τίτλους τέλους από χρόνια μας
Σαν φάντασμα γυρνώ μες στο πλατό εγώ ακόμα και
στυχιώνω για καιρό το μεταξύ μας που είναι ακόμα ένας
σπίρτο ένα τσιγάρο, διώξε φούσκο τα μπαλόνια
Είπα πως θα, πως θα, έρθω πίσω να σε βρω
Αλλά είχα τόσα, τόσα, κρυμμένα μες στο μυαλό
Με μεγαλώσα, νοσάζησα με εμείς οι δυο
Μέχρι το τέλος αγαπώ,
πες μου γιατί να είμαστε χώρια
Πες μου γιατί εγώ,
γιατί εγώ,
έσκαψα στο χθες μου
Αλλά δεν με βρήκα ήρεμο, γύρισες εσύ εδώ
Εκείνη είναι πιο όμορφα τα πάντα,
μα από πάντα ήμουν παιδί ανήσυχο
Για το ανήσυχο μωρό μου,
όχι για το αν,
μα για το πότε θα τον κρεμίσω αθελά μου όλο αυτό
Συγγνώμη που έπρεπε να με δεις να σε ερωτευτώ
Και που ερωτεύτηκες και εσύ κάπως κάποιον τόσο χάζω
Και δεν νιώθω ερωτευμένος με το πόνο απόψε
Απ' την τραβούλα της ζωής μου είπα κόψε
Και κόψες, δεν δίστασες
Πες μου πότε γαμώτο με συνήθισες
Πάλι δεν έχω ιδέες και νιώθω και νός
Ο πόνος εχθρός ο αντίπαλος βρίσκεται εδώ
Στο δωμάτιο αυτό δεν μπορώ να αρθρώσω
Φοβάμαι αυτό που θα δω,
το βλέμμα επέλεξα να μην σηκώσω
Γιατί μόναχα ήμουν να θα δω,
βρες με έναν τρόπο να μην με σκοτώσω
Ήθελα απλά να με φωτιά που θα σκοτώσει τη μοναξιά σου
Οι ελπίδες που είχα γίνανε λεπίδες
και με κόβαν όσο πλήσιαζα κοντά σου
Δεν έχω το θάρρος, αυτό το βάρος να υπομειστώ
Πάρε λοιπόν την ευθύνη σε παρακαλώ κι εγώ θα βρωτίσω να εξαφανιστώ
Ο πόνος έγινε συγκάτοικος κι από έχθρος πλέον έγινε φίλος
Δεν είμαι μόνο στο δωμάτιο πλέον,
χάνομαι μέσα στο πλήθος
Κι αν λίγο με βρίσκω ο χρόνος είναι αρκετός πάλι για να χαθώ
Δεν θα μπορείς να με βρεις αν δεν μπορώ να με βρω ούτε εγώ
Στάσου,
μείνε για λίγο στο πλευρό μου Κάν' απόψε ένα μυστικό σου μυστικό μου
Κι αν ξεχάσεις βάλ' του φωτιά να καεί Μα πως ξεχάσες μέσα σε ένα πρωί
Στάσου,
η μουσική φωνάζεσ' τα σου Όσο τείχους σε χτίζες να μην έρθω κοντά σου
Ίσως δεν πρέπει να ήμουν πιο απόμουν
Ο ατροματισμός είναι ο χειρότερος πόλεμος