Πες μου πως έχεις χάσει,
πως βρέθηκες εδώ
Πότε νιώσες λίγο εντάξει και τον τρόπο για να νιώσω κι εγώ
Πες μου πως έχεις χάσει,
πως βρέθηκες εδώ
Κρυβόμαι απ' τους ανθρώπους,
μήπως κι από μένα μια μέρα χαθώ
Έχω από μικρός το στραβοπάτι μας,
τη φλέβα λέγανε είναι ιδιότροπος
Θα βρήμω ρε το δρόμο του κι αυτός,
γι' αυτό περπάταω σκυφτός
Και μονάχος άγχος και ένα δυο βλέμμα συνεχώς
Οι ελπίδες μου ξέρω το πως ποιος ει
Ανταλλάξανε στο και μια φευγάλε αχυράψια
Είπανε πως είμαι αποτομός κι απρόσιτος,
αλλά πες μου πως οι πρόσφατοι
Μάθησανε να δουν πίσω από την αμοιχανία που σπασμώ
Δικά εγκαμημένες άμυνες μου μασκαρεύουνε με τοξικότητα και κινησμό
Ένα κουμπλέ πιστεύεις πως είναι αρκετό,
πόσα βράδια θα περάσω για να με ψυχολόγω
Οιχογραφώ και πατώ στο κενό και στραβώ,
κοιτάζω κάθε μέρα τον καθρέφτη
Λες να έρθει λύτρωση που καρτερώ,
ακόμα γράφω τα ηλιοβασιλέματα
Για διαβλέματα μήπως επιτέλους τα ξεφορτώσω
Στους χάθηκες κι άλλαξες,
μόνος σου περπάτησες κι άφησες
Πίσω σαν δεν άντεχες,
χάλασες,
τόσα μερών ηχθάμα ακόμα είσαι εδώ
Ο κοσμός ηχάθηκες,
φτάρθηκες,
χαθόν η ρότσα λάκωσες
Κι άφησες τον χρόνο τόσο που αργησες,
χάλασες,
τόσα μερών ηχθάμα ακόμα είσαι εδώ
Πες μου πως έχεις χάσει,
πως βρέθηκες εδώ
Πότε νιώσες λίγο εντάξει,
και τον τρόπο για να νιώσω κι εγώ Πες μου πως έχεις χάσει,
πως βρέθηκες εδώ
Που κρυβόμαν τους ανθρώπους,
μήπως κι από μένα μια μέρα χαθώ
Αφήνω λέξεις στο χάρτη μου για να νιώθω εντάξει
Ίσως να βάλω τάξη και να κάνω πράξεις όσο έχω τάξει
Άσυ,
κρατήτως γκρεμίζω ό,τι έχω φτιάξει Ίσως
να επιστρέψω για να δώσω αυτή τη μάχη
Ίσως τον ίδιο πόλεμο δίνουμε,
ίσως να μην πνίγουμε άμα πίνουμε Ίσως
να καταφέρουμε ποτέ να μην φύγουμε,
ίσως αποφύγουμε ό,τι μισούμε να γίνουμε
Ποια είναι η διαφορά,
γράφω για πρώτη μου φορά Ποιο τέρας
εξεγέλασε με τη στολή ανθρώπου που φορά
Η πρώτη μου φορά μόνο για σήμερα,
την ημέρα που μέσα μου θα ένιωθα ξανά
Κι όλα είναι τόσο όμορφα,
όσο κι αν θέλω να βουτήξω στα νερά σου
Πες μου πως έχεις χάσει,
πως βρέθηκες εδώ Ποτέ νιώσες λίγο
εντάξει και τον τρόπο για να νιώσω κι εγώ
Πες μου πως έχεις χάσει,
πως βρέθηκες εδώ Κρυβόμαυν τους ανθρώπους,
μήπως κι από μένα μια μέρα χαθώ
Κι αν από όλους χάθηκες κι άλλαξες,
μόνος σου περπάτησες κι άφησες,
πίσω σαν δεν άντυχες,
χάλασες,
τόσα μερόνιχτα μα ακόμα είσαι εδώ
Ο κοσμός ή χάθηκες,
φτάρθηκες,
καθ' όνειρό τσαλάκωσες κι άφησες,
τον χρόνο τόσο που αργησες,
χάλασες,
τόσα μερόνιχτα μα ακόμα είσαι εδώ
Κι αν από όλους χάθηκες κι άλλαξες,
μόνος σου περπάτησες κι άφησες,
πίσω σαν δεν άντυχες,
χάλασες,
τόσα μερόνιχτα μα ακόμα είσαι εδώ
Ο κοσμός ή χάθηκες,
φτάρθηκες,
καθ' όνειρό τσαλάκωσες κι άφησες,
τον χρόνο τόσο που αργησες,
χάλασες,
τόσα μερόνιχτα μα ακόμα είσαι εδώ