แผ่นฟ้าบืองบน ความไกลสุดสายตา แมกขาวบนฟ้านุ่มนุ่นและสวยงาม
เฝ้าโมแมกนั้น หล่องรอยไปบนฟ้าคราวงาม ดังฟันไฟ
ควัยขวาเท่าไร ต้องการจัดได้มา
แมกสวยบนฟ้า อยากนํามาชื่นชม
แต่แล้วแมกนั้น กลับรอยไปตามสายลมจา
และเลือนหาย
มืนฟันเลือนลาง ควรงควางรอยไป ไม่เหลืออะไรสักอย่าง
ที่ทุ่งเทไป คืนมาเพียงความตวางดาว
มืนฟันเลือนลาง ควรงควางรอยไป ทิ้งไว้เพียงควันบางเบา
ที่เห็นเป็นจริง มันเป็นแค่เพียงมายา
เหนื่อยละอ่อนแรง กับความจริงที่เป็น
เห็นที่เคยควายความมั่น
สุดท้ายความรัก กลับกลายเป็นเพียงแค่ควันจาและเลือนหาย
