ช
ีวิตฉันทุกวันเหมือนพระยา
ชายเขาปลาไม่อยากมองต่อมองสิ
เจอหน้าวังบุญพระบารมี
หากเป็นชีวังจะหนีความมุ่นวาย
โลกมนุษย์ที่ว่าสุดเท่นประเสริฐ
ให้ฉันเกิดมาผ่านพบไม่จบไห้
มีทั้งสุขทุกเศร้าเข้ากันไป
หาอะไรเป็นเกรงสานนั้นไม่มี
เมื่อมีรักและกรุณก็อุ่นศิล
หวังเฉยชีวิตแน่ปลายไม่หลายมี
พอได้ชมสมใจไม่ใหญ่ดีฉันจึงมีแต่ความเศร้าเขากระม่น
หวังนิบล ความตรงของคืนหวังใจราบคืนสงบนิ่งบ่มอง
ตาจึงต่อง นวมสีเขาหนีจากเขาโลกกี่ทีมันเปิด
กลางสี
วัดเป็นจีนีความโลกโกดลง
สิ่งใดๆ ขอลืมกัน จิบลงความคิดบัง
นั้นก็คง นั้นก็คง นั้นก็คง คงจะลืมไม่นาน
ไม่นาน ไม่นาน เก็บเบื้องใจเส้นตรมห่มสบาย
หน้าทั้งใจถึงมาอาทิตย์หาร
วัดเป็นจีนีความเศร้ามานาน มุ่งสวรรค์เละทาน เละทาน เละท
าน ไม่ต้องการมุสตีตัว ใครก็ไห้เป็นหวังใจนี้ ขอพิให้ทาน
หวังใจนี้ ขอพิให้ทาน องค์สมาวานาน ยังได้สังสอน
ถานีหอน เช็กหวดดวงใจ ขอสายไปบุญ โรดพระทัมนําจ้วย
ทางความสวยหัวใจให้พร้อมสี จบกันทีรักหวัง หวังทําไม
ขาเจ็บช้ํา ขอทําเรื่องความใจ ขาจะขอนีให้ไกล นีให้ไกล นีให้ไกล
