อายุ 15 ได้มาเป็นสาวรําบง มาใส่กรรมวับวับแว่มแว่ม
ไฟสะลัวมัวเหมือนคือเนื้อแรง
อาวราอาวรังอยู่บนพร้อเต็มรํา
เราเกิดมาเป็นคนต้อยต่ํา
ประดาห์ประดําดังเมื่อดินเมชา
เจ้าหน้อยใจกล้าต้องมาเป็นสาวรําบง นั่งตีคิวกลองรอบัดโมจากทาน
ปากพูดจ้าขออย่ามากลํากราย นิดเดียวพอได้อย่ามากไปนะพี่จ้า
โรดมองฉันเป็นแค่เรียนรหันตา เห็นใจเผ็ดนัก ภูคาเต็มรําบง
คู่เท่ากําลังป่อรอ ทั้งแม่และพ่อคอยป่อรอย่ายบุญนุนสง
จึงปล่อยลูกสาวที่รักมาเป็นสาวรําบง
กะทินทะพาดงานวัดงานยม มาเอวมาม่อมมาเทนฟ้อนรําบง
สามชารําบงตะบึงออกจึงอลัย
แปลงสีสันชีวิตชีวาคนวานไพร
เช้าหน้าเช้าไรเป็นสุขใจในงานบุญ
ท้องฟ้าสว่างย่ําลงอรุณออทัย
เราร่ําตนใหม่ย่ําเมื่อฟ้าราตรี
ร้อยวันพันปีรับไม่ตรีอยู่เสมอ
จากกันนี้คงต้องมีวันพบเจอ
