Υποσυνείδητα
Κρύβω τόσα πολλά
Το τέρας που είμαι τα βράδια ξυπνάει
Μα ύστερα έρχεται
Η αυγή ξανά
Και το φως του ήλιου πονάει
Πονάει
Και τότε
Συνειδητά με πληγώνω
Συνειδητά με μειώνω Γράφω καλύτερα όταν ασυνειδητά
Με το στήλο με λερώνω Συνειδητά με φιμώνω
Συνειδητά γράφω πόνο Ξέρω όταν θα φύγω θα αφήσω
Το γκρίζο να θυμίζει πως δεν με ταγόνω
Εγώ γράφω ασυνειδητά καλύτερα Σκέψεις μου πουλιά που φυλακίστηκαν
Σκέψεις μου υγρασίες που τα κόκαλα Μιας κοπέλα στρίπησαν
Σκέψεις μου εξάσφορα που απειλήσαν εμένα
Περάσαν αρκετά πρωί να πούνταν έλυσα
Και κάπου δεν κατέληξα και στο λευκό χαρτί
Η λογική μου πήρε σάρκα τη διαμέλισσα
Μα δεν το λες και άνθρωπο κτωνεί αυτό
Αλλά φτάνει ώστε να έφυγαν οι ελπίδες
Που σαν μικρό παιδί μανά με είδες να
στη βάζω Τις ελπίδες μου κάπως αρμονικά
Ανέλησα τη φράση που λέει ο Τολμώνικα Κι
είδα τον πύργο με ελπίδες να καταραί ρυθμικά
Και φώναξα γαμώτο μου φωτιά φωτιά Κανείς
από όλους τους συγχωριανούς δεν έδωσε δεκάρα
Κι έτσι ένας τρίλος που για μένα μιλά
Εμείναι ένα παραμύθι που διαδίδουν τα παιδιά
Και όπως κάθε φέτος φέτος άκουσα τόσο πολλά
παιδιά Να λένε για μένα σ' άλλα παιδιά
Και να γελάνε και να με θεωρούν θεό Δεν ξέρω αν έχουμε κοινό
Αλλά αφού το είπε το κοινό αρκείθαρο, αρκείθαρο
Συνειδητά με πληγώνω,
συνειδητά με μειώνω Γράφω καλύτερα
όταν ασυνειδητά με το στύλο μελερώνω
Συνειδητά με φιμώνω,
συνειδητά γράφω πόνο Ξέρω όταν θα φύγω θα
αφήσω το κρύζο να φημίζει πως δεν με τάμπω
Και με κοίτουσαν τα στισμένη μισή κι άκουγα των
υπολείπων τις κραυγές τόσο εκωφαντικές που με τρομάζουν
Δεν ξέρω πως με κοιτάζουν και τι φρίκει
στο βλέμμα τους νιώθω στο παιτσί μου πάλι
Τα πράγματα δεν αλλάζουν μα τώρα που το
σκέφτομαι θα μου λείψουν τα μάτια σου
Αλλά τον εαυτό μου δεν έχω μάθει αλλιώς να τον εκφράζω
Συγγνώμη αν σε αηδιάζω μα ίσως έτσι είναι καλύτερα
Πονάει να βλέπεις ανθρώπους να φεύγουν μακριά σου
Όλα είναι εντάξει μη γυρνάς το βλέμμα
αλλού δεν με τρομάζει το σκοτάδι
Για σας βαφτί και κόκκινη παλάμη
Υποσυνείδητα κρύβω τόσα πολλά
Τον τέρας που είμαι τα βράδια ξυπνάει
Μα ύστερα
έρχεται η αυγή ξανά Και το φως του ήλιου πονάει
Πονάει
Τότε
ξυπνάει από μέσα μου ένα εγώ που έχω κρύψει
Ένα βράδυ που πνίγει και μέσα σε κούπες σου ίσκη
Ένα βράδυ που είχες πει,
ξέρω ακριβώς τι σου έχει λείψει
Μα δεν σε άκουσα τα λόγια σου είχε καλύψει
Κι είμαι ένα τέρας κι εγώ Μα την ψυχή μου γαλήνεψε εκείνη
Ως που ξανά να τρελαθώ Ως που να δω το λυκό φως να ακουστεί
ουρλιαχτό Να μας καλύψει ο ζώφος ανοιχτά να εκτεθώ Και
ειλικρινά δεν σου κρύβω ότι φοβάμαι γι' αυτό Πως θα καταλήξεις
το τέλος κι άμα θα είσαι εδώ Γιατί έχω πληγώσει μία,
δύο πολλές στο παρελθόν Μα το παρόν μου με νοιάζει και θέλω να
αφιερωθώ Η τελευταία καταγραφή στο χρονολόγιό μου Δείχνει εμένα
Βλέπω το παιδί σου και θα σε βρω στον ουρανό,
μωρό μου
Συνειδητά με πληγώνω
Συνειδητά με μειώνω
Γράφω καλύτερα όταν ασυνειδητά με το στύλο μελερώνω
Συνειδητά με φιμώνω
Συνειδητά γράφω πόνο
Ξέρω όταν θα φύγω θα αφήσω το γκρίζο να θυμίζει πως δεν μετανιώνω