Απέναντι μου όσα φοβάμαι
Μην με ρωτάς δεν ξέρω που πάμε
Στη γειτονιά μου ακόμα πονάνε
Οι σκέψεις μου με σπρώχνουν στο κενό
Κι εγώ γράφω μέσα από το νεφός των Αθηνών
Κι έχω να πω όσα με τρώγανε τόσο καιρό
Αυτή η πόλη θα με ντρελάνει
Όσο βράζουμε στρίει ο Κασάνη
Ο δικός μου πίνει να πεθάνει
Κι έχει για θέα το χάος εδώ
Κι εγώ γράφω μέσα από το νεφός των Αθηνών
Κι έχω να πω όσα με τρώγανε τόσο καιρό
Αυτή η πόλη θα με ντρελάνει Απόψε τα λεω στο ταβάνι
Ο δικός μου απ' τα χαπιά τα χάνει Κι έχει για θέα το χάος εδώ
Σημαδμένη μολυσματική Πέφτουμε σαν γκομίτες μέσα από την Αττική
Ο δικός μου στρώνει να την πιει Και τρέμω μήπως αύριο βρεθώ πάλι εκεί
Έχω αδερφιά με βαλκάνια ψυχή Και ξέρω
πως πριν χάσω κάθε ανάσα θα σε εκεί
Παράνομη και προβληματική Φοβάμαι πως δεν θα μας σώσει μια προσευχή
Σπασμένα σπίτικα και τσακομοί Πιο
κοντά στο τέλος από ότι είμαι στην αρχή
Νιώθω και δεν παίζει η διαφυγή Μέχρι κι η ψήψη να μου απόψε μαγνοεί
Παρόλοιγον καταστροφική Κι η αγκαλιά
σου μου λείψε μα μου είναι περικτή
Αφού στα δύσκολα δεν είσαι εκεί Δεν θέλω αγάπη,
αγάπη μου αν είναι δανεική
Κι εγώ ραφτώ μέσα από τον εύωστον Αθηνών
Κι έχω να πω όσα με τρώγανε τόσο καιρό
Αυτή η πόλη θα με τρελάνει
Όσο βράζουμε στριγιοκασάνι
Ο δικός μου πίνει να πεθάνει
Κι έχει για θέα το χάος εδώ
Κι εγώ ραφτώ μέσα από τον εύωστον Αθηνών
Κι έχω να πω όσα με τρώγανε τόσο καιρό
Αυτή η πόλη θα με τρελάνει
Απόψε τα λεω στο ταβάνι
Ο δικός μου απ' τα χαπιά τα χάνει
Κι έχει για θέα το χάος εδώ
Κι είναι σαν να μην κατέληξα ποτέ
Ποτέ δεν ξέχασα, μα μνήμες μου τα βράδια
Κοιμούνται στο καναπέ κι αυτό είναι νίκη φαινομενικά
Μα ανοίγω την πόρτα κρυφά,
μπαίνουν μέσα στο δωμάτιο
Και μου γράφουν τα κουπλέκια, Νίκο
Με τους ιώνων την ψυχή ζεστή,
όμως σκοπώ να κάνω καλύτερο ύπνο
Δεν ξέρω τι μου λένε και τι μπορώ να πετύχω
Εγώ είμαι εντάξει με τα βράδια που έχω πλάι
Μου το σφύρο και τον Νίκο ότι τους φαίνεται λίγο Το έχω
αγκαλιάσει γιατί έχω μάθει στο τίποτα κι αυτό φέρνει
τα πάντα Πιάνω το δάχτυλο λες να μπορέσεις να με βλέψεις
Χαζεύανε την ταράτσα όσο μέτραχαν πλευράκες Καλοπάτσα,
ναι,
είμαστε λίγοι όπως όλοι τους Ξένοι μες στην πόλη τους,
κοίτα πως εναλλάσσονται οι ρόλοι τους Όσο σαπίζουν στο σαλόνι τους,
τρυπώνουμε στα ακουστικά να μην αισθάνεται πως φταίει η κόρη τους
Απέναντι μου όσα φοβάμαι,
μη με ρωτάς δεν ξέρω που πάμε
Στη γειτόνια μου ακόμα πονάνε,
οι σκέψεις μου με σπρώχνουν στο κενό
Χαμόγελο ακόμα και στο δάχτυλο του κέσαρα είναι στραμμένο στο χώμα
Με πρόδωσε το σώμα μα τα γράμματα μου όλα έχουν φωλιάσει
Τις φωνές που πυρόδοτουν τον αγώνα,
ανοίγω τον ασκό να γαμιδούμε
Αν με θέλει θα το δούμε κι αν δεν με θέλει θα τα βρούμε
Επέστρεψα γυμνός και επειδή ο ίωκο να φορέσω το σωρό από τις γκούνες
Σε φαγάω από τις χαιρετούρες,
πικρότος σήμερα κι ας το θελά
Ακόμα ένα σητό βρώμω χερά και στο ψωνίζω πιο ακριβά από την παλιότερα
Δεν μου στοιχίζουνε και τόσο τα μαγκόματα
Έχω ένα δώρη και δύο όνειρα φέτος,
ένα από δυστικοί κι ένα στον έφως
Ένα από δυς στη στιγμή κι ένα στο τέλος,
ψάχνω μια αφορμή να γίνω ξένος,
αν δεν φύγεις δεν μαθαίνω
Κι εγώ γραφώ μέσα από τον εύωστον Αθηνών
κι εγώ να πω πόσα με τρώγανε τόσο καιρό
Αυτή η πόλη θα με τρελάνει,
όσο βράζουμε στριγιογκασάνι,
ο δικός μου πεινεί να πεθάνει κι έχει για θέα το χάος εδώ
Κι εγώ γραφώ μέσα από τον εύωστον Αθηνών
κι εγώ να πω πόσα με τρώγανε τόσο καιρό
Αυτή η πόλη θα με τρελάνει,
απόψε τα λεφτά τα βάνει,
ο δικός μου απ' τα χαπιά τα χάνει κι έχει για θέα το χάος εδώ