เส
ียงกระสิบ
จากคน ๆ นั้น
คนที่ทําให้ฉัน
ตื่น
ยังคงคิด
ยังคงคิดถึง
จมอยู่กับความลึกซึ่ง
ดอกไม้ที่เคยให้เธอ
บทเพลงที่เราคุ้นเคย
ทะนั้นที่เราร่วมเดิน
ทุกชาติ ทุกตอน ได้หายไป
ไม่มีบทเขียน ที่งดงามอาลัยไม่มีดังบทละคร
ที่เอาวัฒนาสาหล่าลงให้การทํากลางดอกทานตะวัน ไม่มีดังบทกวิ
ความรักบางครั้งบางทีก็เกิน ยังถึงมีก็ได้ความเป็นจริง
มีฉันและเธออารมณ์ และความรู้สึกเหตุผลนั้นยังเหลือหลาย
ดอกไม้คงยังไม่บ้าง
สิ่งกระสิบ
จากคน คนนั้นคนที่ทําให้ฉันตื่น
ยังคงคิด
ยังคงคิดถึงจงอยู่กับความลึกสึง
ดอกไม้ที่เคยให้เธอ
บทเพลงที่เราคุ้นเคย
ถนน
ที่เรารวมเดิน
ทุกชาติ ทุกตอนได้หายไป
ไม่มีบทเขียนที่งดงามานใด
ไม่มีดังบทละคร
ที่เอาวัฒนาเราลงให้กัน ท่ามกลางดอกทานตะวัน ไม่มีดังบทกระวิ
ความรักบางครั้งบางทีก็เกินยังถึงมีก็ได้ความเป็นจริง
มีฉันและเธออารมณ์ และความรู้สึกเหตุผลนั้นยังเหลือหลาย
ดอกไม้คงยังไม่บาง
ทุกชาติ ทุกตอนได้หายไป
ไม่มีบทเขียนที่งดงามานใดไม่มีดังบทละคร
ที่เอาวัฒนาเราลงให้กัน ท่ามกลางดอกทานตะวัน ไม่มีดังบทกระวิค
ความรักบางครั้งบางทีก็เกินยังถึงมีก็ได้ความเป็นจริง
มีฉันและเธออารมณ์ และความรู้สึกเหตุผลนั้นยังเหลือหลาย
ดอกไม้คงยังไม่บาง
เธอฉันนั้นยังเหลือหลายดอกไม้คงยังไม่บาง