Πάλι στις έξι το πρωί γύρισα σπίτι
και το φεγγάρι είχα παρέα στο ξενύθι
και συζητούσαμε για σένα και για μένα
και για τα
όνειρα που πήγανε χαμένα
και έστασε το δάκρυ μου στο φως του φεγγαριού
και έλαμπε σαν κρύστανο στην άκρη του ματιού
κι αν είναι η αγάπη σου στο στήθος μου
μαχαιρή στο φεγγάρι έλεγα να σε ξαναφέρει
Πάλι στις έξι το πρωί κι είμαι στο δρόμο
και το φεγγάρι έχω φίλο μου στον πόνο
πως το νόμο μου συνέχεια ακουμπούσε
με παρηγοράγε και μου χαμογελούσε
και έστασε το δάκρυ μου στο φως του φεγγαριού
και έλαμπε σαν κρύστανο στην άκρη του ματιού
κι αν είναι η αγάπη σου στο στήθος μου μαχαιρή
στο φεγγάρι έλεγα
να σε ξαναφέρει
