Μου ξαν' αρχοντενά ένα,
χρόνια δοξασμένα,
να τάνε το 21,
να ρθει μια στιγμή,
να πέρνα ο καβαλάρης στο πλατί ταλώνη
και με το βόλο κοτρώνει να πει να κράσει.
Να πολεμάω τις μέρες στα κάστρα και το σπάτι μου να πιάνει βοδιά
και να κρατάω τις νύχτες με τ' άστρα μια ομορφούλα αγκαλιά.
Νου ξαν' αρχοντενά ένα,
χρόνια δοξασμένα, να τάνε το 21,
να ρθει μια βράδια.
Πρώτος το χώρο να σέρνω,
στου Μωριά της στράτες,
και έξω πίσω μου μανιάτες και οι ψαργιάνοι.
Κι όταν λαμβόμενος γέρονο,
κάτω απ' τους βαξέδες,
να με ρενούν με νεξέδες χέρια κι ουράνι.
Να πολεμάω τις μέρες στα κάστρα και το σπάτι μου να πιάνει βοδιά
και να κρατάω τις νύχτες με τ' άστρα μια ομορφούλα αγκαλιά.
Νου ξαν' αρχοντενά ένα,
χρόνια δοξασμένα, να τάνε το 21,
να ρθει μια βράδια.