Με τη θεϊκή του σμύλη
Στο φτωχό του εργαστήρι
Ένα μαρμαρό σκαλούσε
Ο Χαλεπάς
Την εράιδα παγαπούσε
Να αναστήσει προσπαθούσε
Και τον θάνατον
Τον είχας σαν αγαπάς
Του κόψε ο χάρος
Τον κλώνο παγαπούσε
Πριν ουλουδιάσει
Προ του γεύση
Γεννή ανθός
Και ρήμος μόνος
Πότε πια δεν μιλούσε
Πόνεσε τόσο
Που έσβησε τρελός
Τώρα μπρος στο κοιμητήρι
Τα πικρά
Γλυκά της χείλη
Ζωντανε ψανε
Και νιώθεις
Πως σου μιλούν
Και σου λένε με πικρία
Μιας αγάπης ιστορία
Και σου λένε με πικρία
Που δεν πρόφτασαν
Δυο νέοι να χαρούν
Του κόψε ο χάρος
Τον κλώνο παγαπούσε
Πριν ουλουδιάσει
Προ του γεννή ανθός
Και ρήμος μόνος
Πότε πια δεν μιλούσε
Πόνεσε τόσο
Που έσβησε τρελός
Ρελός
