ช
ึงยามคําลักษณ์
ไก่มาจําหิมเอิญเสร็จ
เอากว้างฮักกว้างว่าง
ท่องภักปัญษณ์จัน
สิ่งเพียงกว้างใจมาว
หอดมาเข้ามาในหู
ท่องเมายาวกว้างว่าง
จันเขาจะบอกเป็น
สิ่งว่างกว้างนัยและสิ่ง
จึงเข้าในหูจัน
ท่องเขาอุ่นเป็นเธอจันใจน้ํา
เมื่อยานยิ้นสิ่งว่างใจ
จะน้องไล่เสียหมด
จึงยามใจบอกคืนมือ
จะน้องไล่มองหัก
เงาใจเละ สิ่งว่างใจใน
เขานั้นลับกอบบุญเขาจึงนั่งพัน
ยึ
งยามคํานักสิ่ง
ไก่มาจําหินเหินสิ่ง
เอากว้างหักกว้างหอม
หอมตักปัญเสื้อจัน
สิ่งเพียงกว้างใจมาหวดมาเข้ามาในหู
กว้างเม้ายาวกว้างหวาน
จันเขาจะบอกติด
สิ่งว่างกว้างนัยและสิ่งจึงเข้าในหูจัน
ท่องเขาอุ่นเป็นเธอจันใจน้ํา
เมื่อยังยิ้มสิ่งว่างใจเธอน้องเลยสื่อบุญ
ถึงยังใจบอกคืนมือเธอน้องเลยงงหัก
เงาใจเละ สิ่งว่างใจในเขานั้นลับกอบบุญเขาจึงนั่งพันยึง
สิ่งว่างกว้างนัยและสิ่งจึงเข้าในหูจันท่องเขาอุ่นเป็นเธอจันใจน้ํา
เมื่อยังยิ้มสิ่งว่างใจเธอน้องเลยสื่อบุญ
ถึงยังใจบอกคืนมือเธอน้องเลยงงหัก
เงาใจเละ สิ่งว่างใจในเขานั้นลับกอบบุญเขาจึงนั่งพัน