ถนนทุกสายยังคงทอดยาว
ดวงน้าวยังลอยอยู่บนท้องฟ้า
เดินอยู่คนเดียว
ลมน้าวก็ผัดมา
แล้วน้ําตามันก็ไหล
เคยมีเธออยู่เพียงทางตัน
เคยมีคนจับมือฉันไว้
ฉันเคยได้ยิน
เสียงของหัวใจ
แต่จากนี้คงไม่มีอีกแล้ว
เพิ่งรู้จักความเหงาว่ามันเป็นยังไง
เพิ่งไม่รู้ว่าวันที่เธอจากไป
และไม่รู้ว่าฉันต้องเหงาอีกนานสักเท่าไร
ฉันรู้คือนับจากวันนี้ไม่มีเธอ
จ่อยคําอ่อนย้อนที่เคยซึ้งใจ
ความห่วงใหญ่ที่เคยได้เจอ
รอยยิ้มในวันนั้นเพราะฉันมีเธอ
ต้องจะรู้เธอมีค่ามากยังไง
โลกไม่เคยเงียบเหงาเท่านี้
แต่ที่ฉันยังมีหัวใจ
และฉันก็รู้
ว่าฉันต้องเดินไป
โดยที่ฉันไม่มีเธออีกแล้ว
หนึ่งจากความเหงาว่ามันเป็นยังไง
เห็นได้รู้เมื่อวันที่เธอจากไป
และไม่รู้ว่าฉันต้องเหงาอีกนานสักเท่าไร
สิ่งเดียวที่ฉันรู้คือนับจากวันนี้ไม่มีเธอ
