Nhạc sĩ: Solmeister
Lời đăng bởi: 86_15635588878_1671185229650
Να πω ένα για μένα.
Να πω ένα για μένα.
Και κάπως φτάνουμε στο τέλος,
εγώ και το στυλό και το χαρτί
και ανατριχιάζω γιατί μου θυμίζει τόσο την αρχή.
Δεν ερωτεύτηκα ποτέ κοπέλα ως ό,τι μουσική.
Κυνέ κοπέλες που ερωτεύτηκα θανάσιμα.
Γιατί γράφω αυτό το γράμμα δεν ξέρω έτσι κάνω μετά σχήμα.
Όσα λάθη έχω κάνει τα φορά όσα παράσημα
και όσα έμαθα απ' αυτά μ' ανοιχτές παλάμες τα χάρισα.
Μα στις παλάμες κανείς δεν είδε τις τρύπες από τα καρφιά.
Και κάπου εδώ γυρνά το πίσω στην αρχή όταν πρώτα άκουσα τη λέξη MC.
Όταν το rap για μένα δεν ήταν απλά μουσική.
Όταν φοράγα το φαρδί μου στο προαύλιο και με
δείχνανε πες μου ποιος ήτανε για μένα εκεί.
Ένα χαρτί και ένα στυλό και δέκα λέξεις που σύντομα τις έκανα εκατό.
Και να σου σκέψεις ο θάνατος το ατέρ μόνο μετά γιατί γαμώτο.
Ήμουν μικρός ήμουνα δεκαεφτά κι ακόμα έγραφε.
Αλλά δεν μου είπε μπράβο κανείς γιατί το μπράβο είναι αυτό που ζητάς.
Δεν σ' αγαπούσαν οι γονείς σου αρκετά έχεις παράπονα χάριστε.
Το κοινό δεν θα σου κλείσει το κενό και ξαφνικά εικοσιένα.
Πέντε χρόνια περασμένα ακόμα ψάχνω να με βρω.
Στις νευρώσεις μου και τα αποθυμένα γράφω κι ηχογραφώ.
Βάζω πλάτη στο σταυρό και προχωρώ.
Μα άμα δεν σε καταλαβαίνουνε σε δείχνουν εδώ.
Γιατί στο ιδιωτικό είσαι το παιδί με το φαρδί
και στο hip-hop είσαι το παιδί από το ιδιωτικό.
Και πάλι σκέψεις για το θάνατο.
Μου έχω ανακαλύψει το ποτό.
Κι ας μη μεθώ πολύ συχνά γιατί φοβάμαι.
Εικοσιχρονιά και δυο και προχωράμε.
Η αισοστρέφεια κερδίζει δεν αξίζει λέω να ασχοληθώ.
Και αναρωτιέμαι πως μου λένε ότι έχω ταλέντο.
Αν δεν μπορώ να εξηγήσω καν αυτά που θα σκεφτώ στο μέσο άνθρωπο.
Χωρίς να με κοιτάει σαν εξωγήινο.
Χωρίς να έχω φόβο πως κάπως θα παρεξηγηθώ.
Και πήρα το συνέστημα ακριβώς αυτό.
Και το μετέτρεψα σε τέχνη θέλοντας να το κάνω κατανοητό.
Και το χτίσα γύρω από την εφηβεία γιατί
κατάλαβα πως κάπου εκεί δημιουργήθηκε το γενό.
Είμαι ο πιο αβόλος άνθρωπος που υπάρχει.
Σκεφτόμαι όλη την ώρα και συχνά δεν μπορώ καν να κοιμηθώ.
Γιατί το σώμα μου τρομάζει όταν πάω να φεθώ.
Και ξυπνάω με ελαφρύ πανικό.
Να γράψω ξόρκια να ξορκίσω το κακό.
Να υπενθυμίσω πως μπορώ να μπήξω το
στήλο στο χέρι αντί να πιάσω το μαχαίρι.
Και επιτέλους βρήκα κόσμο που λέει πως
καταλαβαίνει και γεμίζει λίγο λίγο το κενό.
Μα το βαρέλι είναι τρίπιο γιατί τώρα λένε πως είμαι για παιδιά.
Γιατί κάποιοι με ξεπέρασαν μεγάλωσαν πια.
Γιατί ακούνε μουσική για να νιώθουν πως είναι κάποιοι.
Και εγώ κάνω μουσική για όσους δεν νιώθουν καλά.
Και δεν ακούνε πια το στίχο ακούνε μόνο το ρεφρέν.
Και τα ρεφρέν μου είναι χαρούμενα λένε και δεν τους πάνε.
Και τότε χαμογελάω στις φωτογραφίες.
Συχνά πάει να πει στο μυαλό τους πως δεν λυπάμαι.
Οκ λοιπόν κερδίσατε ας βγούνε τα πλήτα μας στη φόρα.
Αφού δεν λέτε να μετρήσουμε τα ψυχολογικά μας πάμε τώρα.
Με νοιάζει τι θα πει για μένα ο κόσμος
και δεν είναι για το φαίνεστε αλά.
Γιατί μόνιμος με χαρακτηρίζαν κάτι που δεν είμαι.
Και ενώ ξέρω πως είμαι καλό παιδί κάπου βαθιά.
Όλοι με έκανε μαλάκα ψωνισμένο χωρίς καν να με χουνεί από κοντά.
Ή να μου σφίξαν το χέρι έστω μια φορά.
Δεν είμαι εντάεις αλά.
Σε ξύλο έβαλα κάτω τρεις γιατί ακούμπησαν το μπακ τα μουνιά.
Φοβάμαι εύκολα μα δύσκολα δηλάζω το κοιμάστε
με θα πέθαινα για ό,τι αγαπάω πραγματικά.
Και όλη η φήμη χάρισμά σας.
Δεν θέλω την κυρία του βασιλιά.
Δεν θέλω να με ακούς γιατί είμαι κάποιος και καλά.
Υπάρχουν τόσοι που είναι κάποιοι και στο παίζουν πως δεν είναι.
Μην κρυφόμαστε πίσω απ' το δάχτυλό μας γενικά.
Εγώ ήρθα για τη μουσική.
Το λόγο που κοιμάμαι που και που.
Με συνείδηση λιγότερο βαρθιά.
Κοίτα την τιμή μου που κάποιοι για το χαθήρι
μου κλείδωσαν στον σιρτάρι την πουτάνα τη φιλιά.
Αυτό εδώ δεν είναι τέχνη.
Δεν ξέρετε από τέχνη έτσι κι αλλιώς.
Αυτός εδώ είμαι εγώ κι είμαι γυμνός.
Αυτός ζητούσαν πάντα από εμένα αυτό το αίμα.
Κι αν πω ότι δεν στράγγιξα και απόψε θα είναι ψέμα.
Κι είναι το τέλος.
Εγώ και το στυλώ και το χαρτί.
Μα το έχω πει τόσες φορές που ούτε εγώ δεν με πιστεύω.
Όσο αίμα και ένα στάξο πάντα έχω πιο πολύ.
Κι αυτό το τέλος μου θυμίζει την αρχή.
Εδώ θα είμαιid Ibiza βέβαια πέρα εδώ κοιτά μέσα από αυτό.
Αρνητικά.
Εμένα το πιστέψαμε πάντα εδώ
Ή κανείς, ή μας είπαμε, θυμίσου το αυτό
03:24