เคยเป็นคนอ่อนไหว
ทําอะไรก็เหงา
ฝากชีวิตกับใครเขา
เอาใจเราให้เขาทั้งใจ
ใจพวงอยู่แต่เขา
ตัวเราเองสุขทุกไม่เคยสนใจ
เป็นห่วงเป็นใหญ่
กับใครๆที่ไม่รักกัน
วันเวลา
ผ่านผลทั้งรู้ทั้งเข้าใจ
ว่าทําอะไรลงไปเสียได้เวลา
กับพระไม่รักตัวเองอยู่นาน
น่าเสียใจ
ทิ้งตัวเราเองให้เหงาเพราะเมารักอยู่อย่างนั้น
เจ็บใจที่พระไม่รักใครๆอยู่นาน
จนลงจนลืมมองผ่านว่ายังเหลือตัวเอง
ไม่ควรต้องรักมากกว่าใคร
ลืมตัวเองเสมอ
นอนละเมอแต่เขา
เป็นเพราะแพ้ให้ความเหงา
คอยเป็นเหงาให้เขาแล้วไง
ทําไมใจเจ็บอย่างนี้
ทําความดีกี่ครั้ง
ไม่เคยสึงใจ
ไม่ต่างอะไร
กับดอกไม้ในคล้นของเธอ
วันเวลา
ผ่านผลถึงรู้ถึงเข้าใจ
ว่าทําอะไรลงไปเสียได้เวลา
กั
บพระไม่รักตัวเองอยู่นาน
ยัง
นาน
กับพลาดไม่รักตัวเองอยู่นาน น่าเสียใจ
ทิ้งตัวเราเองให้เหงาเพราะเมารักอยู่ยังนาน
เจ็บใจที่เพลอไปรักใครๆอยู่นาน
จนลงจนลืมมองผ่านว่ายังเหลือตัวเอง
ที่ฉันนั้นควรต้องรัก
มากกว่าใคร
