Σου πέρασε η ώρα, το πρώτο του γράμμα
είναι τώρα.
Άναψα άλλο ένα τσιγάρο,
έπολαψε μαζί μου τη σιωπή.
Το παιχνίδι έχει διαχύσει.
Τελειάφω με το νύχτα όλο κλειράω,
όπως παλιά που δεν ήσουνε εδώ.
Πώς μπαίνω χαμόγελος,
πόσοι από αυτούς που ήτανε εκεί είναι ακόμα εδώ.
Και όντως ο χρόνος ποτέ δεν γυρνά.
Απλά κάνει παύση,
να δεις τι έχεις χάσει.
Και μόνος σου σκιάν ξέρω, δεν λέμε και πολλά.
Μου λες είσαι εντάξει, σου φαίνομαι εντάξει.
Και όλα από την αρχή ξανά,
λέω γράφω για να μιλήσω,
δεν γράφω πια για να σ' αγγίξω.
Έχω καιρό,
και από εκείνο τον καιρό που έγραφα αυτά τα κείμενα,
δεν έχω τίποτα και σε κανέναν να αποδείξει.
Μόνο χάσανε αυτό μου,
στις δέκα που περίμενα να βγει κάτι δικό μου.
Στις δέκα που μετά από τρία χρόνια απουσίας μου,
έβλεπα να γράφουν ακόμα το ψευδόνιμό μου.
Δεν γράφω πια όσο παλιά,
γράφω για όσα με πονέσαν,
μου προσφέραν πολλά.
Γράφω όταν δεν είμαι καλά,
όταν θέλω να γυρίσω πίσω,
όλα να τα ξαναζήσω,
όλες να τις δω ξανά.
Και εσύ,
αν αρωτιάζει για το ποια είναι η ζωή μου,
τι βλέπω εγώ στους γύρω μου,
και της εμένα η δική μου.
Τι έχω περάσει,
τι έχει αλλάξει,
τι έχω κράτησε μαζί μου,
άλλο τι είμαι ή τι θα είμαι,
κι άλλο το δεν ήμουν.
Κι όλα ξανά απ' την αρχή,
δεν θα ξαναγράφω αν δεν ήταν εδώ που λέει κι ο Ντ.
Έχω ανάγκη να το φτύσω πριν το βάλω στα πόδια,
να πω δύο λόγια λίγο πριν την τελευταία στιγμή.
Κι όλα ξανά απ' την αρχή,
μη μ' αρξεί τελευταία στιγμέα,
ας μην βγει ποτέ το cd.
Έχω ανάγκη αυτούς τους δύο να με τραπάνε απ' τα ζόρια,
και τόσα χρόνια είναι εκεί,
εμένα αυτό μου αρκεί.
Από το 0 ξεκινώντας δεν φτάσαμε ούτε στα μισά,
όπως σας σου είπα,
δεν μου ήταν αρκετά,
ρακετά,
όσο γινάνε μέχρι τώρα είναι μεταβατικά,
σταδιακά.
Θα ανέβουμε ακόμα πιο ψηλά,
κρατά το χέρι αδερφέ μου,
μην ξεφύγουμε,
κάνει υπομονή και θα πετύχουμε,
υπόσχομαι κι ας λείπαμε καιρό.
Κι ας μας ξέχασε το κοινό απ' την αρχή,
θα το ξεκινήσουμε κι αυτό κάνουμε φίλο και φτερό,
ό,τι έχουμε γράψει ως εδώ.
Συνηθές φαινόμενο,
τα χιόνια στο βουνό,
χρόνια δέκα,
τίποτα δεν άλλαξε από τους γνώριμοι,
μιας την πρώτη μέρα.
Όση απόσταση πια αν υπάρξει,
δεν απομακρυνθήκαμε ποτέ,
έχουμε ανάγκη ένας τον άλλον αδερφέ,
κι αν έμεινε λευκό το χαρτί,
πάμε ξανά από την αρχή.
Εν αρχήν ο Σολμάιστερ γεννηθή το φως,
εκείνος είπε και έγινε το φως.
Ήμουν μικρός κι ήταν τετάρτη,
πριν καμιά εφτά ετία,
όταν κατάλαβα τι ήταν WNC ακριβώς,
ύστερα ήταν τα αδέρφια.
Τα ψίγματο' χάμε πει,
γράφαμε ρήμες στο κωστί,
στη Φιλαδέλφια,
γνωρίσαμε τον Σόλ από σπόντα,
κι απλά μας είπε,
λάτα από το στούντιο,
να ράξουμε γιατί είχε κέφια.
Κι εμφανίζεται ο Μπράντο,
γνήσιος χιπ κοπάς,
και μαζί λέμε να στήσουμε ένα κόλπο μεγάλο.
Αρχίζουν οι Τετάρτες χανά,
τρίτη φορά στα χρονικά,
κι ο Σόλ μας είπε,
σας έχω και κάποιον άλλο από τις άλλων ήχοι.
Το βάρος να μοιραστεί,
το λένε JRVSD,
παίζει κιθάρα και χώνει,
κι ήμασταν όλοι μας ξεχωριστά τόσο μοναχικοί,
μα πάνε δύο χρόνια που έχουμε να νιώσουμε μόνοι.
Κι η οικογένεια μεγαλώνει, τη Σάιφερ και ΠΙΕΛΖΙ,
κι ενώ δεν έκλεισε η πληγή,
το Σωτήρι θυμάμαι ακόμη,
τώρα που έφυγε η οργή, ας το να πάει να καμηθεί,
γιατί όταν ψάχναμε να βρούμε μια γυναική,
αφόν η μας ξημερώνει.
Ένα στέρι φωτινό,
ένα κορίτσι που ολοκλήρωσε τον κύκλο και τον έκλεισε.
Είναι το άλλο μου μισό στη μουσική,
είναι η Μαρσό,
κι όταν τη γνώρισα η συνταγή,
είπα πως ήρθε και έδεσε.
Για τον Μπράντο είναι η hip-hop,
ο Τζέο είναι λίγο punk,
εγώ λίγο του χατζιδάκι, κι η Μαρσό λίγο pop.
Γι' αυτό δεν είμαστε συγκρότημα,
είμαστε οικογένεια,
κι αυτό όσο κι αν θα θέλαν κάποιοι δεν έχει stop.
Θα μεγαλώσουμε μαζί,
θα αλλάξουμε,
θα εξελιχθούμε,
μα η αγάπη θα είναι πάντα εκεί.
Πώς να στο κάνω,
έστω και λίγο πιο λιανά,
όλο από την αρχή ξανά,
και να χάσω δεν μπορώ,
δεν έχω έναν αλλακτικό πλάνο.
Κι όντως ο χρόνος ποτέ δεν γυρνά.
Μου το μάθαν,
πότε του δεν γυρίζει,
κι όμορφα έρχεται και σου θυμίζει απλά.
Απλά γανιπάψει,
να δεις τι έχεις χάσει,
να δεις που ήσουν και που κλειστάς,
τους έχασες και ποιους έχουν ξεχάσει πια.
Κι όμως όσο ξαν ξέρω δεν λέμε και πολλά,
για ποιο με το χρόνο να περάς,
πόσο αλλάξες και πόσο έχουμε αλλάξει πια.
Μου λες είμαι εντάξει,
σου φέρω μετάξι, όλο από την αρχή ξανά.