ต้นเหตุของความเสียใจ
ก็คือความจริงที่สองเราไม่พูดกัน
ไม่เคยจะมองตากัน ได้แต่คิดและทําอะไรไปตามต้องการ
โดยไม่สนใคร
ต้นเหตุของร้อยน้ําตา
ไม่เคยเยาหยาหรักษาด้วยความเข้าใจ
มันเป็นเพราะความไม่รู้
ไม่เคยดูให้ลึกลงไปข้างในหัวใจ
ได้แต่ทนเก็บไว้ คิดอะไรไม่เคยคิดถาม
เมื่อไรจะเข้าใจ
เมื่อไรจะรักกัน
ไม่ยอมเปิดใจ ให้คําว่ารักเดินทางมาเจอกัน เมื่อไหร่จะเข้าใจ
ได้ไหมคุณดี
ช่วยพังทําลายกําแพงที่มี
ให้ใจของเรามีวันที่ดี
ที่สวยงาม
ถ้าหากพวกเราพูดกัน
ก็คงไม่ทําให้สองเราต้องร้องหาย
และคงไม่เป็นฉันนี้
คงจะมีทุกวันที่ดีให้กันและกัน
อยากให้เป็นอย่างนั้น พอจะทําให้กันได้ไหม
เมื่อไหร่จะเข้าใจ
เมื่อไหร่จะรักกัน หากเราทั้งสองไม่ยอมเปิดใจ
ให้คําว่ารักเดินทางมาเจอกัน เมื่อไหร่จะเข้าใจ
ให้มันมีคนดี ช่วยพังทําลายกําแพงที่มี ให้ใจของเรามีวันที่ดี
ที่สวยงาม
อยากจะหลบลืมภาพเก่า
อยากจะทําให้เรานั้นเข้าใจกันสักรอบ
เมื่อไหร่จะเข้าใจ
เมื่อไหร่จะรักกัน หากเราทั้งสองไม่ยอมเปิดใจ
ให้คําว่ารักเดินทางมาเจอกัน เมื่อไหร่จะเข้าใจ
