Βελταμί,
Ευπαθία,
πολύ σκληρή συνεργασία.
Θα σας πω μια ιστορία απ' τα αίτης παλιά,
που τη ζούνε τα αγοράκια που το παίζουνε σκληρά.
Ήμουν παιδάκι αύγαλτο με βράδια θολά,
γεμάτο ερωτήσεις και με πιο πολλά μαλλιά.
Ήθελα να ξυριστώ και τσιγκόμενες να βρω,
για να δουνε και οι φίλοι επιβίτωρα σωστό,
μέχρι που φάνηκε μπροστά μου αυτή.
Αυτή, εδώ αρχίζει και τελειώνει η ζωή,
πας το τέλος το ειδήλιο μου βγήκε μουπα,
κι ο σκληρός έγινε φίλε μαλακός σαν ντρούπα,
κι αποχεύει με τα λάτρουγα,
ντουράν ντουράν κι αρλέτα,
που μου γράψε αυτή σε μια εξιτάρα κασέτα.
Και ντρεπόμουν πολύ, που αυτό μου είχε συμβεί,
γιατί ήμουν αροκάς κι είχα γίνει αληθή.
Για τους φίλους στην καρδιά μου δεν είχα πια χώρο,
κι όλοι στην παρέα με φωνάζανε φλόρο,
γιατί έκλαιγα,
χτυπιόμουν και πόναγα για κείνη κι αυτό
είναι ανεπίτρετο σε αρσενικό να κείνη.
Κι εκεί που όλη μέρα τριγυρνούσα να τη βρω,
κι εκεί που από την καψούρα μου έλιωνα σαν παγωτό μου,
ερχότανε στα αυτιά μου μια γνώριμη φωνή,
που μου λέγε ντροπή,
ντροπή,
ροκά ντροπή.
Ντροπή, ντροπή, ντροπή.
Τρόπι...
Οι αγάπες οι παλιοί μοιάζουν ταινίες παιδικές,
με μια σκέψη τόσο αθώα,
τόσο νέα,
που την πνίγει η ανάγκη του να αποδείξεις πως είσαι άντρας,
έχεις ρόλο,
είσαι ο αρσενικός,
κάτι σαν καρικατούρες είναι οι παλές
καψούρες που με αυτές χαμογελάμε,
μα πονάμε κρυφά.
Γιατί η ζωή είναι σκληρή και για τα γόρια τελικά.
Τρόπι...
Είναι αλήθεια τροπί...
που χεις ερωτευθεί