Συμβάμ.
Χάνεις το χρόνο σου.
Μίνει φωτογραφική διασκεδάση,
εικονική από ένα μέτρο απόσταση.
Τρως μαζί με νύτροφη χαμογελάς,
με παρένθεση κι ανώ κατωτελεία.
Από εκεί νιώθεις οικεία,
από κοντά μιλάς γελία.
Οι φίλοι σου χαθήκαν,
μες στο πλήθος το σύνηθος.
Είσαι μόνος, δεν συμβεί να έκανεις
και το ήμιθος σε άγχωνει.
Για κοίμα μια φορά μην αντεμίνει.
Εσύ και η ζωή σου μπροστά από μια οθόνη σου.
Αρέσει κάποια φωτο και είσαι στην ίδια φωτο.
Σου της αρέσει που σ' αρέσει,
μα γράφει πως έχει σχέση.
Ωραίο τοπίο, μπράβο στον εικονολύτη.
Τα συναισθήματα σου εκφράζονται απ' το δίκτυ.
Νιώθεις ζάλη, γυρνάς και το δωμάτιο είναι ξηνού.
Αφιλόξενο, τρομακτικό και τέρμα πάχου.
Με μάτι λαμβάνες, πως είσαι κεφάλικα νεκρούς.
Μα μη χανεί καν γυρνάς και κολλάς ξαναστάς προφως.
Ενώ κοιμάσαι μαγειρεύουνε το φόνο σου.
Παθούρα μες στο σπίτι σου, μα παραμένεις μόνος.
Βισεβάλλοντους εικόνες τώρα ξύνουνε το πόνο σου.
Ξύπνα,
σου μιλάει ο δολοφόνος.
Κανάλια κάμερες κοιμόθετουν το φόνο σου.
Τους βλέπεις,
δεν σε βλέπουνε σπίτι,
πεθαίνεις μόνος.
Εχμάλωτος εκεί έγινε φυλακή ο πόνος σου.
Ξύπνα,
σου μιλάει ο δολοφόνος.
Έρχεται νύχτα, γι' αυτό την πόρτα κλειδώνεις.
Χαμηλός φωτισμός, εχμάλωτος κάποιας οθόνης.
Δυναμώνεις τα ηχεία σου καλά για να ακούς.
Νιώθεις άβολα στο δρόμο,
μαγνώσ' τους περαστικούς.
Κάποιος διαλέγει τι θα βλέπεις,
τι θα τρως και τι θα λες.
Συμφωνήθηκα,
ξυπνάς,
οι μέρες σου μοιάζουν γενές.
Φανατισμός με κάποιο σειριαλ, βήτα, διαλογία.
Σχανείς το εγώ σου, δεν το βλέπεις.
Είναι σαν αυτοκτονής και έτσι ταυτίζεσαι.
Σαν τα πρότυπα σου καλοποίησες.
Δεν κοιτάς,
δεν μιλάς,
απλά στον εαυτό σου κλείνεσαι.
Ψύχος έχεις μέσα, όσα ρούχα κι αν φοράς.
Δεν σου μάθαν πως να σκέφτεσαι,
μα ούτε και να γελάς.
Σταδιακά στα δύο κόμπες,
επιλέγεις να είσαι εκεί.
Χάνεις φίλους,
χάνεις όνειρα,
χάνεις κάθε στιγμή.
Κανείς δεν ξέρει το που βρίσκεις και σε πεθαίνεις μοναχός.
Είσαι τυφλός γιατί απλά δεν ήθελες να δεις το φως.
Ενώ κι εμάς σε μαγειρεύουνε το φόνο σου.
Παθούρα μες στο σπίτι σου, μα παραμένεις μόνος.
Βισεβάλλω τους εικόνες,
τώρα ξύρουνε τον πόνο σου.
Ξύπνα, σου μιλάει ο δολοφόνος.
Κανάλια κάμερες κοινοθετούν το φόνο σου.
Τους βλέπεις,
δεν σε βλέπουνε σπίτι,
πεθαίνεις μόνος.
Σε χμάλα το σεφί, έγινε φυλακή ο πόνος σου.
Ξύπνα,
σου μιλάει ο δολοφόνος.
Της βλέπει ο χειμώνος κοτμό,
γεμίσε μάτια η γειτονιά.
Βρίνεις την πλάτη,
την πραμάτια,
να φύγεις στην έρημνα βαρύ φωτίο.
Δεν έχεις κάποιον για να πεις αδείο,
μόνοι φίλοι σου φιγούρες σε χιόνια.
Τοπίο,
πλοίο,
τοπίο,
πια μεγαλώνει,
φυτρώνει και απλώνει ρίζες.
Μες στο δωμάτιό σου που οδηγούν σε πρίζες.
Μια κομπική συμφόρηση, μόρφωση, άρπα κόλλα.
Το δικό σου ποτυνάρισμα, το φαγητό σου κόλλα.
Σε χόλα!
Εκούνε βάλεις το μυαλό σου φραγή.
Σε κάνα πρόβατο και πριν την αυγή έρχεται η σφαγή.
Είσαι ακάλυπτος,
στη μάχη αυτή μοιάζεις με πίτακι.
Εξαργυρώνεσαι στα χένια τους και γίνεσαι χαρτί.
Μια ουτοπία, γνωρίζεις με χάρτες πουν η πλατεία.
Στην ουσία ζαλισμένη, υπνοτισμένη κοινωνία.
Ακολουθείς οι δενταχμένες συγκεκριμένες πορείες.
Μαγωνία, είσαι πρωταγωνιστής μες στην ταινία.
Ενώ κοιμάσαι μαγειρεύουνε το φόνο σου.
Παθούρα μες στο σπίτι σου μα παραμένεις μόνος.
Βισεβάλλοντες εικόνες τώρα ξύνουνε τον πόνο σου.
Μες μόνος,
αιχμάλα το σεφί,
έγινε φυλακή ο πόνος σου.
Ξύπνα, σου μιλάει ο δολοφόνος.