Μήμες παλιές, ορχισμένες φωνές με ξεπνάνε κάθε μέρα
για να γεμίσουν κι αυτές με στιγμές φωτεινές
τις ώρες μου, τις σκένες με αέρα
Πειραγμένη μου πια έτσι στα πεταχτά, στο σπασμένο το καθρέφτη
μια κομπέλα γυρνή με χυτάει από το γυάλι προκαλεί
ένα αστέρι που πέφτει
Κορμίση με δυνανά, μα φεύγει
το καράβι, ο ήλιος πέφτει
με βγιάζει ψεύτη πάλι
Κορμίση με δυνανά, μα φεύγει
το καράβι, ο ήλιος πέφτει
καυτή μου βνεύτη
Δρόμος καινός ο καιρός βροχερός
μα έχω θέλω να πω έξω
λόγια πολλά δεν θα πω
μες στα στενά θα χαθώ
με την προσπάθεια
ξανά θα χορέψω
θα γρασάζω η μονοϊμέρη χρώμη
με ένα κύμα το φωνάζουν οι κλέφτοι
μα κρίνω για πεσπατοβούλνο
εκεί κοντά σου ένα αστέρι θα πέσει
Κορμίση με δυνανά, μα φεύγει
το καράβι, ο ήλιος πέφτει
με βγάλει ψεύτη πάλι
Κορμίση με δυνανά, μα φεύγει
το καράβι, ο ήλιος πέφτει
κι αυτή μου βουνε iced
Υδρύrike
Τ blender

hill
Κορμίσυ Μαθήνα, μα φεύγει το καράβι
Ο ήλιος πέφτει, με βγιάζει ψεύτη πάλι
Κορμίσυ Μαθήνα, μα φεύγει το καράβι
Ο ήλιος πέφτει, κι αυτή μου γνέφη
Κορμίσει μάθη
Να, να, να, να
Μα φεύγει το καράβι
Ο ήλιος σπεύτη
Να, να, να, να
Με βγαζει ψεύτη πάλι
Κορμίσει μάθη
Να, να, να, να
Μα φεύγει το καράβι
Ο ήλιος σπεύτη
Να, να, να, να
Με βγαζει ψεύτη πάλι
*