Μια ζωή ο χρόνος μας κουνά το μαντήλι που έχει κραγιόν
από τα κόκκινα σου χείλη
Πάντα η αρχή και το τέλος θα μας πονάει
Σαν μια φωτιά, σαν μια θάλασσα, μια δανάη
Μια ζωή ο χρόνος μας κουνά το μαντήλι που έχει κραγιόν
Από τα κόκκινα σου χείλη
Πάντα η αρχή και το τέλος θα μας πονάει Σαν μια φωτιά
Με πήρω ύπνο στη Σάμμο και ξύπνησα σε αεροπλάνο
Παραπάτησα και έπεσα στα γραμματά σου επάνω
Εμώς χαμέ καψέ σαν χιόνι, μάγισσα η Βαρκελόνη
Είμαι χαμένος στο Χάρλεντ,
το μέτωπό μου ακόμα υδρώνει
Ολλανδία και λιμάνια πνιγμένος μες στα ντουμάνια
Κάπου ήταν που τα φώτα χορεύαν στα συντριβάνια
Ζήτησα παντού βοήθεια,
ζήτησα να ξεχαστώ Με τις φόρνες κάθε μέρους γύρεψα να ερωτευτώ
Πιέφθηκα κάθε καπνό,
σοκολάτα και αλκόλι Και τη σκόνη των δισκάδικων από την κάθε πόλη
Μπήκα μέσα στους ρυθμούς και σε δρόμους
σκοτεινούς Μόσο και να ταξιδέψεις δεν ξεφεδιονούς
Έκλαψα σε κάθε γλώσσα όμως γέλαγα μαζί
Πήγα να τα παρατήσω μα την τελευταία στιγμή
Γύρισα κι η δαυιοχείλι πόσο κόκκινα θέ μου
Σα να φιλίσσαν τις πληές του σταυρωμένου
Μια ζωή ο χρόνος μας σκούν να δώ μαντήλι
που έχει κραγιόν Από τα κόκκινα σου χείλι
Πάντα οι αρχοί και το τέλος θα μας πονάει
Σαν μια φωτιά σαν μια τάχα σαν μια δανάη
Μια ζωή ο χρόνος μας σκούν να δώ μαντήλι
που έχει κραγιόν Από τα κόκκινα σου χείλι
Πάντα η αρχή και το τέλος θα μας πονάει
Σαν μια φωτιά
Σαν μια λεφτά, σαν μια δανάη
Μα που βούτα στα χείλη σου,
πες μου ποιοι είναι οι φίλοι σου
Ποιος στείλει για τα δάκρυα που γεύεται το μαντήλι σου
Ποιος έστειλε στο δρόμο μου πριν το κακό να γίνει
Και έπαψα να γράφω στήθους στα χαρτιά για κίνη
Τι μου έκανες,
τις χάρωσες,
μάγισσα και σε λάτρεψα
Και για πρώτη φορά εικόνα στην καρδιά μου κράτησα
Τα χείλη σου τα κόκκινα,
φάρω στα μισοσκότεινα Εκεί που χρόνια έμενα και το όνομά σου πρόφερα
Σου φέρα απ' τα ταξίδια κάθε λογισμή χλυπήδια
Να τα πέτας τριγύρω σου με τ' άλλα σου παιχνίδια
Ήξερα πως ο πόνος σου μια ζωή θα κρατάει Και σε έλεγα φωτιά,
σε έλεγα θάλασσα,
βανάει
Μια ζωή ο χρόνος μας κουνά το μαντήλι
που έχει κραγιόν Από τα κόκκινα σου χείλη
Πάντα η αρχή και το τέλος θα μας πονάει
Σαν μια φωτιά, σαν μια θάλασσα, μια δανάη
Μια ζωή ο χρόνος μας κουνά το μαντήλι που έχει κραγιόν
Από τα κόκκινα σου χείλη
Πάντα η αρχή και το τέλος θα μας πονάει
Σαν μια φωτιά, σαν μια θάλασσα, μια δανάη