วันที่ลําหายใจ ต้องใช้คือเพียงละพัง ออกหน้าเธอไปแสนไกลคิดว่าคงสักวัน ชีวิตที่โดนเธอทํา เปิดแผลใจอาจหายดีแต่ฉันได้พบและได้เรียนรู้ว่า ความเหนียวได้มันทําชีวิตร้อยค่า ถึงไม่ช้ําแต่มันก็เหงาแทบบ้างพยายามที่จะลองพักเธอ ฉันยิ่งเพิ่งเขายังต้องการเห็นหน้า ทรมานอยากให้เธอนั้นรู้ว่าอยากบวดแล้วฉันขอกลับไป ถูกทําร้ายใจ เจ็บฉันเพียงใดก็จะยอมฉันอยากบวดแล้วใจไม่อยากเหงา เปลี่ยนความเหน็บเหนาการไม่มีเธอรับไม่ไหว ดีกว่าเหงาใดห้อ ห้อ ห้อเคยมองความเสียใจ มันร้ายและแรงก็ทนผ่านลึกลงที่หัวใจเธอทําให้คิดได้ ที่แท้แล้วมันไม่มีที่ร้ายแรงก็เสียใจห้อ ฉันไม่พบเลยในเรื่องรู้ว่า ความเหนื่อยอะไรมันทําชีวิตไร้ค่า ทําให้ฉันก็มันก็เหงาเธอบ้าพยายามที่จะลงภาพเธอ ฉันยิ่งเพลงก็ยิ่งต้องการเห็นหน้า ทรมานอยากให้เธอนั้นได้รู้ว่าอยากปวดร้าวฉันขอกลับไป ถูกทําร้ายใจ เจ็บช้ําที่ไหนก็จะยอมฉันอยากปวดร้าวใจไม่อยากเหงา เปลี่ยนความเหน็บหนาว การไม่มีเธอรับไม่ไหวเธอใจไหมเพียงในเจ็บช้ําอย่างไร ฉันคอยอยู่ตรงนี้แค่ได้เห็นหน้าของเธอก็พอใจ กลัวว่าจะได้มองให้เธอไป แล้วฉันอยู่ไหนไหวอยากปวดร้าวฉันขอกลับไป ถูกทําร้ายใจ เจ็บช้ําที่ไหนก็จะยอมฉันอยากปวดร้าวใจไม่อยากเหงา เปลี่ยนความเหน็บหนาว การไม่มีเธอรับไม่ไหวฉันอยากปวดร้าวฉันขอกลับไป ถูกทําร้ายใจ เจ็บช้ําที่ไหนก็จะยอมฉันอยากปวดร้าวใจไม่อยากเหงา เปลี่ยนความเหน็บหนาว การไม่มีเธอรับไม่ไหว*
