Σουρούπο φτάνω στην Αντελμαμε πλοίο μακρινόκι ο ναύτης στην ταβέρναθυμίζει ένα αδερφόπου χάθηκε μόνοςγνωστή απ' το στρατόπιο κάτω τρέχει ένα κορίτσιπως μοιάζει στη ζωήπου απ' έρωτα έχει φύγειγια πάντα ένα πρωίΣουρούπο φτάνω στην Αντελματην πόλη των νεκρώνστους δρόμους πρόσωπα κοιτάζωμου φαίνονται γνωστάο δάσκαλος της έκτηςμε ελάχιστα μαλλιάφιλάει την κυρία Σοφία ξανάΌλοι με ξερούν στην Αντελμαμε σφίγγουν, μου γελούντα παγωμένα χέριαμε πνίγουν, μ' αγαπώΣουρούπο τρέχω στην Αντελματην πόλη των νεκρώνσκέφτομαι τώρα στην Αντελμαπως είναι πια πολύοι φίλοι που έχω χασίκαι λίγοι οι ζωντανοίτα χρόνια περνούνκι όλοι μόνοι τους φεύγουνΊσως να χάνω το μυαλό μουή πέθανε κι εγώκαι το χωριά καημέναεσένα, ναι, να δωΣουρούπο ψάχνω στην Αντελματην πόλη των νεκρώνΥπότιτλοι AUTHORWAVEΥπότιτλοι AUTHORWAVEΥπότιτλοι AUTHORWAVEΥπότιτλοι AUTHORWAVEΥπότιτλοι AUTHORWAVEΚαι θα τραγουδώ και θα γελώμε το Θεό κοντά μουκαι θα μου φαίνονται με λότα κατορθώματά μουΓι' αυτό ποτέ μη βάζετετη κεφαλή σας κάτωΗ μοναξιά σας μοιάζεταιπριν πάτει στον πάτοΝα είστε όλοι ενήμεροιμε τη μικρή λεξούλαΑυτή είναι η καλύτερηκι ας είναι μοναξούλαΥπότιτλοι AUTHORWAVE