เห
็นไปกินฟื้น
เมื่อฉันยืนอยู่ข้างกองไฟ
คิดไป
ใจก็พลันหมอกงล
หวงเสาบาทนานามน
แบกความจนเข้าไปเมืองลวง
เจ้าไม่เคยเดินในป่าสีเมน เคย่ําแต่เลน
ที่นี้จึงเป็นห่วง
ห่วงความเศร้าเจ้าเป็นรอยดางลวง
พรมเมื่อจันรอยรวง อย่าวังไปทวงมาคืน
เห็นฟื้นในไฟไม่หมอดไปกลับกลายเป็นควัน
พรมเมื่อจันก็เหมือนดุลฟื้นคมคืน
สิ้นเสาดังไฟไม่ฟื้น
ไม่คงคืนเช่นเดิมรู้ไหม
อยู่บ้านเราเดินตินเปล่าแรมปี
พรมจารีก็หามีรอยไม้
เข้าเมืองฟ้าต้องน้ําตาตกใน
หมอยกลับกลายเป็นควันพรมเมื่อจัน
ก็เหมือนดุลฟื้นคมคืน
สิ้นเสาดังไฟไม่ฟื้น ไม่คงคืนเช่นเดิมรู้ไหม
อยู่บ้านเราเดินตินเปล่าแรมปี
พรมเมืองฟ้าต้องน้ําตาตกใน
เขาหลอกกินเธอได้ เหมือนกับไฟกินฟื้น
