Σε ένα φίλι μας μίξαν τα χείλια
Σε ένα αγκάλιασμα είχαν ξεχαστεί
Λόγια έρωτα υπαρεχεία
Και του ορχιστή πως θα ανεφιστεί
Έτσι αρχίζει αιώνια ιστορία
Και ανάβει μόνο για να σβηστεί
Μα σκερνάει παρά μα περνάει
Και πάει στη λύθη για να ξεχαστεί
Μια μέρα θα σε πέσω
Θα κράψω θα ξεχάσω
Κι αυτά θα πάει η όνειρά μας
Αν μείνει μια στιγμή
Μια μέρα θα με πέσω
Θα ξεχάσεις, θα ξαζεις, θα ξεχάσεις
Θα πας τη δουλειά σου
Πάρει σου τη λυγμή
Θα πας τη δουλειά σου
Θα πας τη δουλειά σου
Δε θα πεις ποτέ
Όμως έπρεπε κλαις travega
Όμως έπρεπε πιο κλαισ Gemeins
Όχι τόσο άρεσι
Όποιος σídρωσε"...
Όμως έπρεπε κλαις travega
*
