Γεννήθηκα σε δίσεκτο αιώνακαι η βραχή με δέρμη το χειμώναΣε μακρινά ταξίδια σαν τον ΟδυσσέαΕλλάδα ψάχνω να σε βρωΟ τόπος μου ένα ξεφραγμένοΑν πέλει και οι καλογεροί να πίνουν μέλικαι ο κόσμος βράχνεια σε στο ίδιο παραμύθινα λέει δόξα τω ΘεώΣτα χρόνια μας τα τόσο χαλασμέναΤα πάλι καρδιά φεύγουν για τα ξέναΚαι κάνοντας παρέα με ΑμερικάνουςΠήραν τον δρόμο τον κακόΑ, τον ήλιο περιμένω σε μια στάσηΝα βγει κάποιο πρωί να μου γελάσειΚι όλα να γίνουνε ξανά όπως και πρώταΠαρέα με τη λευτεριά*
